spoon έγραψε:
Τελευταία, με απασχολεί αρκετα το θεμα αυτό.
Ενώ προσπαθώ να είμαι φιλική, κ γενικα κανω προσπαθεια να μη κλεινομαι κ να μην ειμαι αρνητική με τους αλλους, δε βλεπω καμια διαφορα..
δηλαδη μιλαω με ατομα στη σχολή αλλα επειδή δε μενουμε στην ίδια πόλη στερούμαι τις παρεες, τις εξοδους και τη δυνατότητα να έχουμε μια πιο στενη φιλία κ όχι τυπική.
Και νιώθω δυστυχισμένη. Όταν έχω φιλους να κανω παρέα νιωθω καλά, εχω αναγκη στη ζωη μου ατομα να τους εμπιστευομαι κ να τους ανοιχτω... ομως δε τους εχω, όσους ξερω είναι η σχεση μας πιο αποστασιοποιημένη.. δε λεμε τα προσωπικα μας θεματα, και θα ηθελα πολυ να ειχα καποιον να τα λεω. Όλο αυτό όταν γυρναω σπίτι με ρίχνει..
επίσης τις τελευταίες μερες στη σχολή κανω παρέα με καποια ατομα που δε μιλουσαμε παλια, κ ειναι ενα παιδι που ενώ δε με ελκύει μου αρέσει σαν παρέα, είναι πολύ συζητήσιμος, μιλάει αρκετά (κ αυτο με βοηθάει γιατι εγω δε μιλαω κ πολυ) κ νομίζω οτι στο μυαλό μου συγχέω τη φιλία(που ουτε φιλος ειναι, απλα καμια φορα κανουμε παρεα) με τη σχεση. Μου λείπει να εχω μια σχέση και μαλλον τα μεγενθύνω στο μυαλο μου... μπορεί να παρεξηγήσω ακόμη και το πως θα με κοιταξει..
μικρη, καλημερα!
μήπως δν ανοιγεσαι αρκετα με τα ατομα στην σχολη σου?
μου φαινεται λιγο παραξενο για σενα γιατι εχουμε μιλησει αρκετα μαζι, έστω κ διαδυκτιακα.
θεωρώ πως εισαι αρκετα ώριμη για την ηλικια σου, αλλα κ ευαισθητος ανθρωπος.
όσο για το αγόρι που λες, το αποδιδω στο οτι σου λειπει ένας συντροφος.