Γεια σου μικρή μου Δήμητρα!
Δεν μπορείς να φανταστείς ποοοοόσο σε νιώθω! Θυμάμαι, ακριβώς στα 14 ήμουν όταν είχα φτάσει σε απόγνωση κι ίσως σε κατάθλιψη. Μεγάλωνα σ'ένα σπίτι μ'έναν πατέρα αυταρχικό, παλιομοδίτη κι επικριτικό και με μια μητριά που δε μου'λεγε ούτε καλημέρα και μου'κανε ψυχολογικό πόλεμο με κάθε ευκαιρεία. Η μητέρα μου πάλι, είχε όλο παράπονα απο μένα που δε μπορούσε να με βλέπει όσο θα'θελε, αλλά ήταν υπερβολική μες στο πρόβλημα της, καθώς έπασχε απο διπολική διαταρραχή για χρόνια.
Όλα τα παραπάνω, δεν τ'αναφέρω για να μοιραστώ κι εγώ τον πόνο μου μαζί σου, ούτε για να σε κάνω να νιώσεις καλύτερα επειδή υπάρχουν κι άλλοι άνθρωποι σαν εσένα. Ξέρω πως αυτό δεν λειτουργεί. Θέλω απλά να πιστέψεις ότι πραγματικά σε καταλαβαίνω σε μεγάλο βαθμό.
Όσον αφορά το τι έκανα... Υπομονή. Συνηθισμένη λέξη και κατάσταση, αλλά σ'αυτή την ηλικία δεν μπορείς να κάνεις κάτι άλλο. Να φύγεις; Να πας που; Μπορεί να μπλέξεις πουθενά χειρότερα. Αυτό που θα προσπαθήσεις να κάνεις, θα'ναι μια άσκηση ζωής, γιατί θα σου χρειαστεί κι όταν μεγαλώσεις (δυστυχώς, δύσκολοι άνθρωποι υπάρχουν πάντα και παντού).
Καταρχήν, θα προσπαθείς να "κλείνεις τ'αυτιά σου" σε όσα σου λένε οι γονείς σου. Οι γονείς πάντα είναι υπερβολικοί και κάποιοι θα'ναι και παράξενοι. Μη δίνεις πια πολύ σημασία. 'Αστους να λένε κι αποδέξου το σαν μια κλασσική κατάσταση γονέων. 'Αλλωστε την αξία σου την ξέρεις καταβάθος και μπορούν να στη βεβαιώσουν οι φίλοι κι οι καθηγητές σου που σε εκτιμούν.
Όσον αφορά το πως θα περνάς τον ελεύθερο χρόνο σου μόνη στο σπίτι, βρες κάποια πράγματα που να σε ευχαριστούν. Εγώ θυμάμαι το'χα ρίξει στη μουσική, στη λογοτεχνία και τη ζωγραφική. Μέχρι και ποιήματα έγραφα. Τώρα που υπάρχει και το ίντερνετ, μπορείς ν'ασχοληθείς με πολλά ωραία πράγματα. Ξέρω, η μοναξιά δεν παλεύεται για πολύ, αλλά μόλις μάθεις να περνάς καλά με τον εαυτό σου, συνηθίζεις κι έτσι θα μάθεις κιόλας καλύτερα τον εαυτό σου. Κακά τα ψέμματα, ο εαυτός μας είναι αυτός που πρωτίστως πρέπει να'χουμε σαν καλύτερο φίλο κι ύστερα τους υπόλοιπους. Αν μάθεις να τον αγαπάς και να τον εκτιμάς για τις αξίες και τις επιλογές του, μετά δε θα σε νοιάζει για ο,τιδήποτε κακό λενε οι άλλοι, ακόμα κι αν είναι κι οι γονείς σου. Δυστυχώς, δε φτιάχτηκαν όλοι για να γίνουν ιδανικοί γονείς...
Το τρίτο που θα σου πρότεινα να κάνεις, είναι σχέδια κι όνειρα για τη μελλοντική σου ζωή, όταν τελειώσεις το σχολείο και πας για σπουδές. Προσπάθησε να είσαι καλή μαθήτρια στο σχολείο, όχι για τους γονείς σου αλλά για σένα! Να χτίσεις σιγά-σιγά τα εφόδια που θα σε βοηθήσουν να σταθείς αργότερα στα πόδια σου και ν'αποφύγεις την απορριπτική στάση των γονιών σου. Άρχισε να σκέφτεσαι τι θα σ'αρεσε να γίνεις αλλά και ποιο επαγγέλμα θα σου εξασφάλιζε γρήγορη αποκατάσταση. Αυτό να σκεφτείς κι όταν θα'ρθει η ώρα να δώσεις πανελλήνιες. Τότε θα δώσεις το εισιτήριο στον εαυτό σου για μια άλλη ζωή που θα την φτιάξεις εσύ και μόνο εσύ. Αν σπουδάσεις κι εκτός την πόλης που μένεις, θα είσαι ελέύθερη ακόμα πιο νωρίς!
Μην πτοήσαι απ'την οικονομική κρίση, ώστε να δυσκολεύεσαι να κάνεις σχέδια. Είναι πιθανό, σε 3-7 χρόνια να'χουμε βγει απ'αυτή, που ξέρεις...
ΝΑ ΚΑΝΕΙΣ ΟΝΕΙΡΑ αλλά ρεαλιστικά!
Γλυκειά μου, αυτό που χρειάζεται είναι να δείξεις υπομονή κι επιμονή. Ακόμα χτίζεις την ζωή σου κι είσαι στην αρχή. Τίποτα δεν είναι εύκολο και τίποτα δε χαρίζεται σ'αυτή τη ζωή (εκτός κι αν είσαι η Πάρις Χίλτον
). Εγώ τώρα είμαι 31 ετών και ζω ήδη σε δικό μου σπίτι με δική μου δουλειά εδώ και 10 χρόνια.
ΜΗΝ ΑΠΕΛΠΙΖΕΣΑΙ. ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΆ ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΙΑ ΚΑΛΥΤΕΡΗ ΖΩΗ ΠΟΥ ΣΕ ΠΕΡΙΜΕΝΕΙ ΝΑ ΤΗ ΑΡΠΑΞΕΙΣ!
Γιούλα