Πριν πολλα χρονια περασα κλινικη καταθλιψη για χρονια ..με πολυ προσπαθεια αγωγη κ ψυχοθεραπεια εγινα καλα.

Ο συζηγος μου με αγαπαει μα δεν ειναι πολυ εκδηλωτικος,ειμαι εγκυος και λιγο η ανασφαλεια λιγο το οτι λειπει παρα πολλες ωρες..οι ορμονες...αλλα κ το οτι ξερω πως οποτε του ζηταω περισσοτερη τρυφεροτητα αντιδραει σχεδον βιαια...
μου δημιουργουν αμφιβολιες..τις οποιες αντι να απεκρουσει η να πει πως δεν ειναι ετσι... τις επιβεβαιωνει με τις πραξεις του....


Ενω καθημερινα αγκαλιαζομαστε κ φιλιομαστε..εχουμε καλη ερωτικη ζωη..ειμαι αισιοδοξη δεν τον επιβαρυνω τον φροντιζω κλπ.. κ καθημερινα μου λεει πως με αγαπαει κ ειμαι η ζωη του..οταν καμια φωρα του ζηταω περισσοτερη τρυφεροτητα..μια κουβεντα..λιγο χρονο...περισσοτερα χαδια..η κατανοηση.. η απλως εχω λυπημενη ημερα..αν κλαψω..αντι να με παριγορησει..

Ξεσπαει..πεταει κ σπαει πραγματα..προσπαθει με φωνες κ χτυπηματα χεριων σε τραπεζια κλπ να επιβληθει...λες κ με αυτον τον τροπο θα παψω να νιωθω ασχημα..δεν ξερει να το διαχειριστει..το καταλαβαινω.. το εχουμε συζητησει ξανα κ ξανα..του εχω πει πως ξερω πως δεν καταλαβαινει το γιατι κ το συναισθημα μου πως καταλαβαινω πως τον μπερδευει κ τον θυμωνει.....κ πως μια λυση ειναι απλως η αγκαλια...οταν δεν ξερει τι να πει η τι να κανει(συνηθως με κοιταει σαν να μιλαω στον τοιχο..κ οταν του πω..αγαπη μου πες κατι...πχ πως νιωθεις.. αρχικα λεει ..τι να πω? Κ μετα σπαει πραγματα..κανοντας με τελικα πολυ χειροτερα...να κομματιαζομαι με λιγμους στο πατωμα απαριγοριτη για ωρες.

Καθε φωρα κλονιζεται η εμπιστοσυνη μου στους ανθρωπους κ σε εκεινον..του τα λεω ολα ανοιχτα..εννοειτε οταν πια εχει περασει η μπορα.πως με ποναει κ πρεπει να συγκεντρωθουμε στην επικοινωνια..με αγαπη ..οχι κριτικη η απορριψη ...πως τον καταλαβαινω μα εφοσων λεει καθε φωρα μετα πχ την επομενη μερα πως τον νοιαζει.. τοτε μαζι μπορουμε να τα ξεπερασουμε ολα..


Σημερα ηταν μια τετοια ημερα..εκλεγα με λυγμους κ για αλλη μια φωρα αδιαφορισε.. πεταξε πραγματα κ φωναζε.. αυτη ειναι η αγαπη μου..ειπε..κ δεν θα σου ξαναζητησω ποτε ξανα συγνωμη..εισαι τρελη ..εσυ φταις εσυ μονη σου τα προκαλεις.

Σαν να μην εχω δικαιωμα να ζητησω τρυφεροτητα...κλειδωνει κ επιτιθεται.. ποναω πολυ,τον αγαπω πολυ κι εκεινος το ιδιο...αλλα βλεπω καθε φωρα πως δεν αντεχει στα δυσκολα δεν αντεχει την λυπη μου..κ αυτο στα ματια μου κατατασει την σχεση μασ σε επιφανιακη...κ αυτο με αφηνει απολυτα μονη.
Καποτε του το ειχα πει...πριν τα παιδια κ φυσικα με ειχε πεισει πως δεν ειναι ετσι κ πως θελει ουσιαστικη σχεση..πως ειμαι η οικογενεια του..πως δεν με αλλαζει με καμια..

Ποναω πολυ.εγω κανω βημα καθε φωρα..κ οσο κ αν καθε φωρα δειχνει να ντρεπεται κ να το εκτιμα..οι συμπεριφορες επαναλλαμβανονται παντα..μονο μετα απο 4χρονια ..εκει που μου επαιρνε να συνελθω μιση μερα..τωρα μου παιρνει..3-4..κ αγγιζω την καταθλιψη παλι..

Ειναι το 3μας παιδακι..το 2ρο ειναι μωρακι... το πρωτο εοναι απο αλλον γαμο ..το λατρευει ο χωρισμος δεν ειναι ουτε επιθυμια ουτε λυση για μασ...κ η θεραπεια για οικονομικους κ χρονικους λογους αδυνατη...παρ ολο που κ αυτο μου το εχει υποσχεθει... ειμαι πολυ μονη.Πολυ.

Na σημειωσω πως το μωρακι το θελει πολυ..πως ξατα τ αλλα δεν εχουμε κανενα αλλο προβλημα


Σορρυυυυ για το σεντονι