Ειμαι 15 χρονων και ολη την ωρα νιωθω χαλια, δεν εχω ορεξη για τιποτα, εχω χαλασει τις σχεσεις μου με τους φιλους μου γιατι τους μιλαω ασχημα χωρις λογο, κοιμαμαι υπερβολικα πολυ, μου εχει γινει συνηθεια οποτε νιωθω πιο χαλια απο οτι συνηθως να κοβομαι με σουγιαδες κλπ, σκεφτομαι την αυτοκτονια και γενικα εχω πολλα συμπτωματα καταθλιψης. Ολα αυτα εδω και εναμιση χρονο. Εχω αναγνωρισει τι μου συμβαινει, καταλαβαινω οτι δεν ειναι ολα τοσο μαυρα οσο τα βλεπω αλλα αυτο δεν με βοηθαει σε κατι. Εχω προσπαθησει να το ξεπερασω μονη μου αλλα πλεον εχω πειστει οτι δεν μπορω. Επισης, ζητησα βοηθεια απο μια καθηγητρια μου που νιωθω πολυ κοντα και της μιλησα για ολα τα συναισθηματα μου και τους λογους που υποπτευομαι και αυτη μου ειπε καποια πραγματα που με βοηθησαν αλλα μου ειπε οτι για να το ξεπερασω χρειαζομαι καποιον ''ειδικο''. Καταλαβαινω οτι αυτη ειναι η μονη λυση τωρα πια αλλα το προβλημα μου ειναι οτι οι γονεις μου δεν εχουν καταλαβει τιποτα για την κατασταση μου (''φοραω μασκα'' μπροστα τους, βασικα μπροστα σε ολους)και εχουν μεγαλο θεμα με τους ψυχολογους, δηλαδη δεν υπαρχει περιπτωση να μην εχουν προβλημα να παω σε καποιον, ομως αφου δεν υπαρχει αλλη λυση θελω να το διεκδικησω. Γενικα ποτε δεν μου εδωσαν την ανεση να τους μιλησω για τα συναισθηματα μου και εχω μεγαλο προβλημα να τους μιλησω τωρα. Ειμαι σιγουρη οτι δεν θα καταλαβουν τη σοβαροτητα αυτων που νιωθω, θα μου πουν ''σιγα μωρε, ελα αγχος απο το σχολειο ειναι, πηγαινε να κοιμηθεις να χαλαρωσεις'' αλλα οπως ειπα δεν υπαρχει αλλη λυση. Δεν μπορω να νιωσω κοντα μαζι τους γιατι τους ειχα πει οτι ελκυομαι απο κοριτσια (ειμαι κοριτσι) και μονο που δεν με εδιωξαν απο το σπιτι. Εχω ζητησει και μονη μου ψυχολογικη στηριξη απο ''γραμες για εφηβους'' οπου μου ειπαν στο τελος και αυτοι να μιλησω στους γονεις μου για να με πανε καπου. Οσο περναει ο καιρος εχω ολο και πιο εντονες αυτοκτονικες σκεψεις κλπ, και τις τελευταιες εβδομαδες κλαιω ολη την ωρα για το παραμικρο. Κλαιω καθε μερα στην αρχη για κατι γελοιο και μετα επειδη σκεφτομαι ολα αυτα. Με πιανει πανικος με το καθε τι και ανεβαζω πυρετο που μεσα σε μια ωρα γινεται υποθερμια. Πως μπορω να μιλησω στους γονεις μου και να τους πεισω οτι οντως χρειαζομαι καποια ιατρικη στηριξη; Επισης, μηπως εχετε υπ' οψιν σας καποια διαφορετικη λυση που δεν θα χρειαστει να μαθουν κατι οι γονεις μου;;