Να μαι και εγώ. Πρώην ασθενής με κρίσεις πανικού, κατάθλιψη και αγοραφοβία για πολλά χρόνια. Τα είχα όλα και συνέφερα!! χαχαχα
Και χτες, μόλις είχα γυρίσει σπίτι από τη δουλειά, έπεσα πάνω στο εξαιρετικό επεισόδιο του ΟΛΑ ΓΙΑ ΤΗΝ ΥΓΕΙΑ. Πόσα μου θύμισε... Συγκινήθηκα πολύ το ομολογώ αλλά και χαμογέλασα γιατί ήμουν πια νικήτρια.
Και φυσικά αποφάσισα να συμμετάσχω σ αυτό το site και να βοηθήσω με όποιον τρόπο και όσο μπορώ τους συνανθρώπους μου που έχουν παρόμοιο θέμα.

Δεν ντρέπομαι πια να μιλήσω ανοιχτά για το πρόβλημα υγείας που πέρασα και είναι πολύ ενθαρρυντικό να λες σε όσους την περνάνε αυτή τη φάση, ΟΤΙ ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ. ΥΠΑΡΧΕΙ. ΠΙΣΤΕΨΤΕ ΤΟ.

Δε θέλει πολύ κόπο. Θέλει απόφαση και τρόπο... Και είναι το πιο όμορφο συναίσθημα όταν το αφήνεις πίσω όλο αυτό το φρικιαστικό σκηνικό.

Αν βοηθήσω έστω και έναν άνθρωπο να κάνει το πρώτο βήμα προς τη θεραπεία, θα αισθανθώ ότι αυτή η ζωή δεν πήγε στράφι. Και ειδικά όταν το χεις βιώσει, ξέρεις τι σημαίνει.

Καλώς μας ήρθες κραταιά! Χαιρόμαστε που αποφάσισες να συμμετέχεις! Χρειαζόμαστε ανθρώπους που έχουν ξεπεράσει την κατάθλιψη και δεν ντρέπονται να μιλήσουν ανοιχτά γι' αυτήν! Να σε ενημερώσω πως γίνονται ταχτικά συναντήσεις σε ΑΘήνα και Θεσσαλονίκη στις οποίες είσαι ευπρόσδεκτη να συμμετέχεις! Και στο facebook έχουμε μια ομάδα όπου ανεβάζουμε ανακοινώνσεις, συναντήσεις κτλ!

Ευχαριστώ Βασίλη για την όμορφη υποδοχή.

Όταν έχεις ξεπεράσει την κατάθλιψη, τις κρίσεις πανικού και την αγοραφοβία, ΔΕΝ ΣΕ ΦΟΒΙΖΕΙ ΤΙΠΟΤΑ ΠΙΑ, πόσο μάλλον το "στίγμα" από την παραδοχή τους δημόσια. -) -)

Οπότε θα ήταν πραγματική χαρά μου να συμμετάσχω στις συναντήσεις και γιατί όχι να μοιραστώ και εγώ τις εμπειρίες μου.

Αν θες μόνο σε παρακαλώ πες μου, επειδή είμαι και "στραβάδι" εδώ, πως σας βρίσκω στο facebook ώστε να παρακολουθώ τις εξελίξεις και τις ανακοινώσεις.

Ευχαριστώ πολύ και πάλι.

σου έστειλα προσωπικό μήνυμα!

κραταια καλως ορισες.
η φραση σου "ΥΠΑΡΧΕΙ ΔΙΕΞΟΔΟΣ" μου εδωσε καποια ελπιδα αν και στην φαση που ειμαι τωρα μου φανταζει ακατορθωτο κατι τετοιο.
εχω ελαφριας μορφης διπολικη διαταραχη και ΠΟΛΥ ΣΟΒΑΡΗΣ ΜΟΡΦΗΣ ΑΓΧΩΔΗ ΔΙΑΤΑΡΑΧΗ ΜΕ ΚΥΡΙΟΤΕΡΟ ΣΥΜΠΤΩΜΑ ΤΟ ΕΝΤΟΝΟ ΑΓΟΡΑΦΟΒΙΚΟ ΑΓΧΟΣ.
ανεκαθεν ημουν αγχωδες ατομο οχι σε βαθμο να με πιανει κριση πανικου ΚΑΘΕ ΦΟΡΑ που ειναι να βγω εξω.αυτο ειναι "καινουριο φρουτο" και ειλικρινα δεν ξερω τι φταιει.
κανω ψυχοθεραπεια,παιρνω και φαρμακα αλλα γιατρεια δεν βλεπω.
εχω αναθεσει ολες τις εξωτερικες δουλειες-ακομα και τις αγορες προσωπικων μου αντικειμενων- στους γονεις μου.
μου εχουν πει οτι προκειται να με δεχθουν σε ενα κεντρο ημερας και ειναι κατι που εγω το επεδιωξα προκειμενου να βγω απο το τελμα της μοναξιας μου αλλα μαλλον δεν θα παω τελικα και αυτο οχι γιατι δεν θελω αλλα γιατι δεν μπορω.
σκεφτομαι να τους εξηγησω οτι ταλανιζομαι απο καθημερινες κρισεις πανικου και να τους ρωτησω αν η πορτα τους θα ειναι ανοιχτη οταν νιωσω καλυτερα.
η γνωμη της ψυχολογου μου ειναι οτι θα δυσκολευτω στην αρχη αλλα στην πορεια η συναναστροφη με ατομα με ψυχολογικα προβληματα θα με βοηθησει στην κοινωνικοποιηση μου,στην ενδυναμωση της αυτοπεποιθησης μου και στην αγοραφοβια μου.
οι γονεις μου μου ειπαν να μου πληρωνουν το ταξι τις πρωτες φορες αλλα και παλι τρεμω στην ιδεα του οτι απο ενα σημειο και μετα θα πρεπει να χρησιμοποιω τα μμμ.
οι μονες μου χαρες ειναι το σερφαρισμα στο ιντερνετ,η μουσικη και κατα καιρους η συγγραφη ποιηματων.
αλλα αυτο δεν ειναι ΖΩΗ.ΕΙΝΑΙ?ΚΑΙ ΑΝ ΟΧΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΖΩΗ ΑΠΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ?

Amelie καλησπέρα και χαίρομαι που σε γνωρίζω... Το avatar σου είναι πανέμορφο αν και θλιμμένο κάπως αλλά τελικά και η θλίψη έχει την ομορφιά της... -)

Σ ευχαριστώ κατ αρχάς για το σχόλιό σου. Ειλικρινά δεν ξέρω από που ν αρχίσω... Είναι δύσκολο να αποτυπώσεις σε λέξεις όλα όσα βίωσα παλεύοντας με τις κρίσεις πανικού, την κατάθλιψη και την αγοραφοβία.

Όμως μπορώ να σου προσυπογράψω δύο πράγματα:
1) Εφόσον τα κατάφερα εγώ ΔΕΝ ΒΛΕΠΩ ΚΑΝΕΝΑΝ ΛΟΓΟ να μην τα καταφέρετε και όλοι οι υπόλοιποι. Αυτό θα το "φωνάζω" μέχρι να τ ακούσουν όλοι.
2) Αυτό που χρειαζόμαστε όταν περνάμε αυτή την κατάσταση, είναι άνθρωποι που ΜΑΣ ΝΙΩΘΟΥΝ και που αναγνωρίζουν την αντικειμενική δυσκολία που βιώνουμε, άσχετα αν τελικά την καταλαβαίνουν ή όχι. Και από δω και πέρα να ξέρεις ότι στο πρόσωπό μου θα βρεις έναν υποστηρικτή σου αλλά πάνω απ όλα έναν άνθρωπο που ΣΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ 1.000%.


Και τώρα λίγη ...ιστορία.
Διαγνώστηκα με τις ...διαταραχές μου στα 32 μου. Αλλά ήμουν ένα αγχώδες πλάσμα από τα 9 μου. Όχι αναίτια βέβαια. Βλέπεις η "ζωή" φρόντισε να με ...καταπλήξει από νωρίς. Υπήρξα θύμα σεξουαλικής κακοποίησης στην πιο τρυφερή μου ηλικία.
Μέχρι τα 32 μου λοιπόν ζούσα μέσα σε μία κόλαση σε πολλά μέτωπα. Το άγχος ξεχείλιζε από κάθε μόριο του σώματός μου. Και όπως μου είπε και ο ψυχίατρός μου, όταν τελικά ξεκίνησα τη θεραπεία μετά τη διάγνωση, ΉΤΑΝ ΑΝΑΜΕΝΟΜΕΝΟ να μου συμβεί κάποια στιγμή αυτή η ψυχοσωματική κατάρρευση και μάλιστα σε τόσο ισοπεδωτικό βαθμό.

Όταν ξεκίνησα τη "μάχη" ήμουν ΚΟΜΜΑΤΙΑ. Δεν μπορούσα να πάω στη δουλειά μου, παρά μόνο με ράδιο ταξί παρακαλώ (επειδή ήταν το μόνο που δεν με άγχωνε και αυτό όχι πάντα)... Ακριβό σπορ. Kαι αυτό κράτησε 4 μήνες σε καθημερινή βάση.
Δεν υπήρχε περίπτωση να μπω σε τράπεζα, σούπερ μάρκετ, κινηματογράφο, καφέ, εστιατόριο. ΕΙΧΑ ΣΥΛΛΟΓΗ ΑΠΟ ΚΡΙΣΕΙΣ ΠΑΝΙΚΟΥ ΣΕ ΟΛΑ ΤΑ ΜΕΡΗ. -)

ΤΑΞΙΔΙΑΑΑΑ??? Ήταν αυτό που με πόνεσε περισσότερο σε αυτή τη φάση. Τα ταξίδια είναι η ίδια μου η ζωή και αυτό μου το είχαν πάρει άκαρδα και ολοκληρωτικά οι διαταραχές μου.

Οι γονείς μου... Τι να πω τώρα... Ολόκληρη "γαϊδάρα" και πήγαινα όπου χρειαζόταν ΜΟΝΟ με την παρέα τους. Ακόμα και όταν άρχισα πάλι να χρησιμοποιώ το Μετρό (απίστευτα βολικό MMM για την περίπτωσή μας, λόγω ταχύτητας) είχα τη μητερούλα μου Bodyguard και ακόλουθο.

Θα σου πω τη συμβουλή που μου έδωσε ο γιατρός μου τότε ΜΕ ΒΟΗΘΗΣΕ ΑΠΙΣΤΕΥΤΑ και ήταν η βάση της αλλαγής σκέψης όχι μόνο στη σχέση μου με τη μετακίνησή μου. Όταν αισθάνεσαι άσχημα στο Μετρό, κατέβα και πάρε λεωφορείο ή τρόλευ και αν αισθανθείς και εκεί το ίδιο, ΠΕΡΠΑΤΑ. Το μυστικό λοιπόν είναι ένα ουσιαστικά. ΕΠΙΛΟΓΕΣ.

Και εκεί κατάλαβα ότι όλη μου η ζωή ως τότε στηριζόταν σε λάθος σκέψη. Ζούσα σε ένα παράλληλο σύμπαν από μικρό παιδί, φτιάχνοντας έναν σκοτεινό κόσμο και νιώθοντας ΌΤΙ ΚΑΝΕΝΑΣ ΔΕΝ ΜΕ ΚΑΤΑΛΑΒΑΙΝΕΙ.
Έφτιαχνα σενάρια, βάζοντάς με σε αγχώδεις διαδικασίες ενώ η ζωή περνούσε από δίπλα μου με άλλη μορφή. Μέσα από την ψυχοθεραπεία αλλά παράλληλα και τη φαρμακευτική αγωγή καθάρισα τις τοξίνες από το σώμα και την ψυχή μου σιγά-σιγά.

Τα φάρμακα έφεραν ισορροπία στην διαταραγμένη χημική μου σύσταση και η ψυχοθεραπεία με έκανε να πετάξω επιτέλους από το μυαλό μου τα σκουπίδια που μάζευα τόσα χρόνια.

Μου πήρε ουσιαστικά 10 χρόνια για να νιώσω ισορροπημένη, ευτυχισμένη, όμορφη και συνειδητοποιημένη ΓΙΑ ΠΡΩΤΗ ΦΟΡΑ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ. Πόνεσα, έκλαψα, χτυπήθηκα, κλείστηκα στο σπίτι μου, τσάκισα, φοβήθηκα ΑΛΛΑ ΑΠΟ ΤΗ ΣΤΙΓΜΗ ΠΟΥ ΜΠΗΚΑ ΣΤΟ ΡΙΝΓΚ, ΟΣΟ ΚΑΙ ΝΑ ΔΕΙΛΙΑΣΑ ΑΠΟ ΤΟΝ ΦΟΒΕΡΟ ΚΑΙ ΤΡΟΜΕΡΟ ΑΝΤΙΠΑΛΟ, ΔΕΝ ΓΟΝΑΤΙΣΑ. Πάλεψα, θύμωσα (θετικά πια), πείσμωσα και ΝΙΚΗΣΑ. ΠΑΙΡΝΟΝΤΑΣ ΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΠΙΣΩ.

Είναι τόσα που θα έπρεπε ίσως να αναφέρω, αλλά γράφω πάντα με αυτόματη γραφή. Δεν ξέρω αν σε βοηθάω ή σε προβληματίζω πιο πολύ μ αυτά που προσπαθώ να σου μεταδώσω αλλά είμαι εδώ για κάθε σου ερώτηση/απορία...

p.s. Πριν φτάσω στον ψυχίατρο είχα κάνει ψυχοθεραπεία για 3 χρόνια με κάποια ψυχαναλύτρια. Δούλεψα τότε κατά κύριο λόγο το κομμάτι της σεξουαλικής κακοποίησης. Από την δική μου εμπειρία αυτό που μπορώ να πω είναι ότι η ΧΗΜΕΙΑ μας με τον γιατρό μας, θεραπευτή μας (ονόμασέ το όπως θες) είναι ακρογωνιαίος λίθος για τη νίκη στον αγώνα.

Ήμουν τυχερή που ο γιατρός μου ήταν αυτό που χρειαζόμουν τότε. Τον αποκαλώ άγγελό μου και παρόλο που εδώ και 2 χρόνια δεν συναντιόμαστε πια, επειδή έφυγε για επαρχία, εξακολουθώ να τον ευχαριστώ για την καλύτερη σχέση στη ζωή μου... Σήμερα μάλιστα μιλήσαμε στο τηλέφωνο μετά από πολύ καιρό και του διηγήθηκα τις τελευταίες εξελίξεις στη ζωή μου και μου είπε ότι χαίρεται που με ακούει πια ισορροπημένη, δημιουργική και ενεργή. Ξέρεις πόσο όμορφα με έκανε να νιώσω? Μικρές καθημερινές νίκες σε έναν μεγάλο πόλεμο αλλά με θετική έκβαση!!!

οι μονες μου χαρες ειναι το σερφαρισμα στο ιντερνετ,η μουσικη και κατα καιρους η συγγραφη ποιηματων.
αλλα αυτο δεν ειναι ΖΩΗ.ΕΙΝΑΙ?ΚΑΙ ΑΝ ΟΧΙ ΠΩΣ ΜΠΟΡΕΙ Η ΖΩΗ ΜΟΥ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΖΩΗ ΑΠΟ ΜΑΡΤΥΡΙΟ ΠΟΥ ΕΧΕΙ ΚΑΤΑΝΤΗΣΕΙ?

ΟΤΙ ΜΑΣ ΚΑΝΕΙ ΚΑΙ ΧΑΜΟΓΕΛΑΜΕ, ΜΑΣ ΔΥΝΑΜΩΝΕΙ ΚΑΙ ΜΑΣ ΠΡΟΧΩΡΑΕΙ, Ε Ι Ν Α Ι Ζ Ω Η!!!
Ακόμα και αυτά που νιώθεις ότι είναι λίγα, είναι έμμεσος τρόπος επικοινωνίας με τους ανθρώπους. Ξέρεις τι με έκανε μετά από όλα αυτά τα χρόνια, επιτέλους να νιώσω ευτυχισμένη, τον Ιούλιο που μας πέρασε και μου άλλαξε την καθημερινότητα μου πια?

Oι ταινίες BOLLYWOOD, η ινδική μουσική και ο Shah Rukh Khan!!! Ναι, ναι μη γελάς!!! Την περασμένη Παρασκευή ξεκίνησα το πρώτο μου μάθημα σε ινδικό χορό και σε χορό bollywood. Και ότι και αν λένε, εμένα με έκανε πάλι να χορέψω, να τραγουδήσω, να νιώσω. Και αυτό είναι ανεκτίμητης αξίας και δεν μπαίνει ούτε σε καλούπια λογικής, ούτε σε απολογίες. Ότι μας κάνει να νιώθουμε την χαρά, που τόσο μας έλειψε μέσα στην κατάστασή μας, το αγκαλιάζουμε, το αφομοιώνουμε και το ΑΠΟΛΑΜΒΑΝΟΥΜΕ!

p.s. Αν θες, έχω postarei και την ιστορία μου στο τμήμα του forum: Iστορίες επιτυχίας. Εκεί θα δεις και άλλες πληροφορίες σχετικά με την "περίπτωσή" μου!!!!

ΚΑΙ ΟΠΟΤΕ ΘΕΣ ΝΑ ΠΑΜΕ ΕΣΤΩ ΚΑΙ ΜΙΑ ΒΟΛΤΑ ΓΥΡΩ ΑΠΟ ΤΟ ΤΕΤΡΑΓΩΝΟ ΤΟΥ ΣΠΙΤΙΟΥ ΣΟΥ, ΑΠΛΑ ΦΩΝΑΞΕ ΜΕ. Ξέρω πως είναι τα πρώτα βήματα, αλλά γνωρίζω επίσης ότι θα είμαι εκεί για να σου κρατάω το χέρι ώστε να τα κάνουμε μαζί. Και εύχομαι να μην αργήσει η μέρα που θα περάσεις να με πάρεις ΕΣΥ για μια βόλτα στη θάλασσα, που λατρεύω κιόλας...

Kραταιά μου σε ευχαριστω μεσα απο τα βαθη της ψυχης μου για ολα οσα μου εγραψες.
καποια στιγμη (συντομα) θα ανοιξω δικο μου θεμα εκθετωντας ολα αυτα που με εμποδιζουν να προχωρησω στη ζωη οποτε θα μπορουμε να τα λεμε απο κει.
απλα τωρα δεν εχω την απαιτουμενη συγκεντρωση.
ΚΑΙ ΠΑΛΙ ΕΝΑ ΜΕΓΑΛΟ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!
ΝΑ ΕΙΣΑΙ ΠΑΝΤΑ ΚΑΛΑ!!!

τι γλυκος διαλογος

Amelie πάρε τον χρόνο σου...

Και για μένα ο σωστός χρόνος ήταν τελικά ένα από τα μυστικά της θεραπείας. ΌΤΑΝ ΗΜΟΥΝ ΕΤΟΙΜΗ έκανα τα πάντα και σωστά. Αν όχι, απλά επιβάρυνα τον εαυτό μου και την υγεία μου. Οπότε τον σέβομαι απόλυτα όταν τον ζητήσει κάποιος. Όπως και τον χώρο.

Και είμαι σίγουρη ότι κρατάς το πιο σημαντικό τελικά. Είμαστε ΟΛΟΙ εδώ και εγώ επίσης για όταν μας χρειαστείς.

Αλλά τον καφέ θα τον κεράσεις κυρία μου, όταν θα έρθει η ώρα, δεν την γλυτώνεις... χαχαχα

Περιμένω με ενδιαφέρον και το δικό σου θέμα.... KEEP WALKING...

Σας μερσώ κύριε διαχειριστά...

(από ΤΗΝ ΚΟΡΥΦΑΙΑ αντικαταθλιπτική ταινία κατά την άποψή μου, ΤΗΣ ΚΑΚΟΜΟΙΡΑΣ ή πιο γνωστή ευρέως Ο ΖΗΚΟΣ)

δεν την εχω δει. Ευχαριστω για το info.

γεια και απο εμενα...κραταια...ειναι σα να διαβαζω για τον εαυτο μου!!εχεισ τον τσαμπουκα που εχω κι εγω..και κοινα βιωματα...
ειχα βαρυα καταθλιψη για 4 χρονια(τον πρωτο χρονο ηπια)..και εχω καταφερει να την ξεπερασσω...τωρα με χτυπησε ενα καταθλιπτικο επεισοδειο..αλλα θα περασει κι αυτο σιγα σιγα...παιρνω αντικαταθλιπτικα κι εχω μια καταπληκτηκη γιατρο και ψυχοθεραπευρτια που με βοηθαει ασυλληπτα..δουλευω πανω στα βιωματα μου..και κατακτω πραγματα..γενικα εχω κατακτησει πολλα...ξεπερασα καταρχασ μια βαρυτατη καταθλιψη..αυτο τον καιρο δουλευω το κομματι τησ σεξουαλικησ κακοποιησης....απο τα 5 μεχρι τα 11 μου..και ζοριζομαι ιδιαιτερα..αυτο που δεν εχω καταφερει να ξεπερασσω ειναι οι κρισεισ πανικου..και κυριωσ να βγω εξω ΜΟΝΗ ΜΟΥ!καποια στιγμη τα καταφερα βγηκα 2 φορεσ..πηρα λεωφορειο!κατι τετοιο ηταν ασυλληπτο για μενα 3 χρονια τωρα..αλλα τωρα επεσα και παλι..πολυ..ειναι αδιανοητο να βγω εξω μονη μου..ΠΑΝΤΑ ΜΑ ΠΑΝΤΑ ΚΟΥΒΑΛΑΩ ΚΑΙ ΤΗ ΜΑΜΑ ΜΟΥ BODYGUARD ΟΠΩΣ ΕΙΠΕΣ ΚΙ ΕΣΥ!!συγκλονιστικα απο την ταυτηση σε αυτο το σημειο.ειμαι 23 χρονων σημειωτεων...νομιζα οτι ειμαι ο μονοσ ανθρωποσ πανω στη γη που θελει τη μαμα του να τον κουβαλαει στον εξω κοσμο...ενιωσα πολυ καλυτερα..πολυ...αρα δεν ειναι τοσο παραλογη η συμπεριφορα μου..επισησ μου εκανεσ τονωτικη ενεση με το οτι ξεπερασσεσ τισ κρισεισ πανικου και κυκλοφορεις..εγω εχω υστερικο πανικο...δεν ξερω αν ξερεισ τιοτα σχετικο..κι ετσι προσπαθω μεσα στην ψυχοθεραπεια να βρω τι ειναι αυτο που προκαλει τισ κρισεισ πανικου οταν πρεπει να βγω εξω μονη μου κι ετσι να το ξεπερασσω...εχω πιστη..αλλα εχω αρχισει να κουραχομαι και να απογοητευομαι..ειμαι 3 χρονια μεσα στ σπιτι..εχω παρατησει τισ σπουδεσ μου ..υποφερω πολυ...αλλα δεν εχω καταθλιψη τουλαχιστον κι ετσι δουλευω με ζηλο και θαρρος...θα ηθελα να σε ευχαριστησω που μοιραστηκεσ την εμπειρια σου..να ξερεσ ποσο σημαντικο ηταν για μενα..δεν διανοησε.αληθεια!αληθεια δεν εχω λογια να σου πω ευχαριστω..και κατι αλλο...αν φυσικα μου επιτρεπεισ και δεν γινομαι αδιακρητη..αν εστω και λιγο σε ενοχλει φυσικα μη μου απαντησεις...εχεισ καταλαβει για πιο λογο δεν μπορουσεσ να βγεισ μονη σου??γιατι χρειαζοσουν τη μητερα σου διπλα??πιστευεισ οτι σχετιζεται με την σεξουαλικηκακοποιηση...εμεισ τωρα εγω και η γιατροσ μου εχουμε στραφει σε αυτο το σεναριο..προσπαθοντασ να το εξηγησουμε καπωσ..αλλα δεν ξερω..θα με ενδιεφερε πολυ η εμπειρια σου πανω στο θεμα..ισωσ φωτισεισ ενδομυχουν φοβουσ μου..μπασ και τουσ φερω στο προσκηνιο και τουσ λυσω...ατιμα υστερικα συμπτωματα...αλλα θα νικησω!οπωσα κι εσυ..απλωσ ανυπομονω και απογοητευομαι!νασαι καλα

Γλυκό μου lollypop... Αν σε είχα γεννήσει στα 20, θα μπορούσες να είσαι και κόρη μου. Αλλά και μόνο ότι έχουμε περάσει τα ίδια, σε κάνει αυτόματα "αίμα" μου... Οπότε σε νιώθω δύο φορές πιο κοντά μου...

Χαίρομαι που είσαι τσαμπουκαλού, επειδή ξέρουμε και οι δύο, ότι και μόνο που ακόμα υπάρχουμε μετά την κακοποίηση μας κάνει απίστευτα δυνατές και δε μασάμε εύκολα!!!

Τώρα για τις κρίσεις πανικού. Μία μικρή εμπειρική διαπίστωση. ΤΟ ΛΕΩΦΟΡΕΙΟ ΚΑΙ ΤΟ ΤΡΟΛΕΥ είναι το πιο δύσκολο μέσο για την αρχή. Επειδή είναι πιο έντονη η αίσθηση του εγλωβισμού και λόγω κίνησης και λόγω χώρου. Έτσι το βίωσα εγώ τουλάχιστον.

Αν σε βολεύει το μετρό, ξεκίνα μ αυτό και μάλιστα με παρεούλα στην αρχή για να αποκτήσεις σιγά σιγά σιγουριά και την χαμένη σου αυτοπεποίθηση για την ικανότητα να τα καταφέρεις και μετά το δοκιμάζεις και μόνη σου. Αλλιώς ΠΕΡΠΑΤΑΑΑΑΑΑ!!! Εξαιρετική άσκηση και φοβερά αντιστρεσογόνα. Το κάνω καθημερινά πια. Μουσικούλα στ αυτάκια και φύγαμεεεε!!!

Τώρα κεφάλαιο μητέρα... Τι μου θυμίζεις. Είχα θυμώσει με τη μανουλίτσα μου από τα 10 ως τα 32. Όχι να μην της μιλάω. ΜΕΣΑ ΜΟΥ, ΣΙΩΠΗΛΑ, ΑΥΤΟΣ Ο ΘΥΜΟΣ ΠΟΥ ΣΕ ΔΗΛΗΤΗΡΙΑΖΕΙ. Επειδή θεωρούσα ότι δεν με προστάτευσε επειδή δεν με πίστεψε τότε. Αλλά τα παιδιά δυστυχώς εύκολα αντιμετωπίζονται ως υπερβολικά ή ότι λένε ψέμματα για να τραβήξουν την προσοχή... Που να ξέρουν κι αυτοί οι γονείς... Όμως μέσα από ένα όνειρο -κυριολεκτικά-, με ένα πολύ περίεργο και γεμάτα κάθαρση τρόπο, αποκαταστάθηκε μέσα μου, έστω και αργά.

Και θέλω να σε ρωτήσω κάτι. Ποιός άλλος έρχεται στο μυαλό μας όταν θέλουμε αγάπη, προστασία και βοήθεια; ΜΟΝΟ Η ΜΗΤΕΡΑ. Κανένας άλλος.

Και δεν ξέρω τι σχέση έχεις μαζί της αλλά όσο αγνά και ειλικρινά μας αγαπούν οι γονείς μας, κανένας άλλος δεν θα το κάνει στη ζωή μας. Βέβαια αναφέρομαι σε φυσιολογικούς γονείς, έτσι? Και στο λέω στα 43 μου, έχοντας περάσει μία απίστευτα δύσκολη σχέση μαζί τους.

Αλλά τώρα πια, δεν τους άλλαζω με κανέναν και με τίποτα. Επειδή έστω και αργά μου στάθηκαν και συνεχίζουν ακόμα και με τις διαφορές μας και τις κόντρες μας. Επειδή έμαθα να τους βλέπω πια στην κανονική τους διάσταση. ΟΤΙ ΔΗΛΑΔΗ ΕΙΝΑΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΟΠΩΣ ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, ΜΕ ΑΔΥΝΑΜΙΕΣ ΚΑΙ ΜΕΙΟΝΕΚΤΗΜΑΤΑ. ΟΧΙ SUPER ΗΡΩΕΣ.

Ότι άλλο θες να με ρωτήσεις, θα χαρώ πολύ να σου απαντήσω...

Κραταιά ,θέλω να μας μιλήσεις για τον σωστό χρόνο ,είναι κάτι που από την αρχή αντιλαμβάνομαι ότι παίζει σημαντικό ρόλο στη θεραπεία ,θα έχει μεγάλο ενδιαφέρον για όλους μας να ακούσουμε περισσότερες εμπειρίες πάνω σ αυτό από σένα ,αλλά και από όποιον άλλο έχει άποψη για το θέμα .Ευχαριστώ.