Γεια σας είμαι νέα στο γκρουπ ... Δεν έχω διαγνωστεί με κάτι αν κι οι συγγενείς μου με παροτρύνουν να πάω σε ψυχίατρο, το οποίο προσπαθώ να το αποφύγω... Είμαι 18 στα 19 κι όταν είμαι έξω είμαι από τα ιδιαίτερα υπερκινητικά, ενεργητικά κι ενθουσιώδη άτομα, αύθορμητη κι συχνά υπερβολική εκτός των ορίων του ´´φυσιολογικού´´ που έχει ορίσει η κοινωνία μας.. Όλοι αναρωτιούνται που τη βρίσκω τόση ενέργεια κι με έχουν ρωτήσει άπειρες φορές αν παίρνω κάποια ουσία στα σοβαρά. Θεωρούν ότι είμαι από τα πιο χαρούμενα κι αισιόδοξα άτομα... κι είμαι μα μόλις αποσυρθώ από τις δραστηριότητές μου κι γυρίσω σπίτι νιώθω κάτι σαν κόμπο να κάθεται στο στέρνο μου κι σαν μαύρη κουρτίνα να καλύπτει τη χαρά μου, με πιάνουν τα κλάματα, κινούμαι πέρα δώθε στα δωμάτια μες στην ένταση είτε βυθίζομαι σε λείθαργο κι οι κινήσεις μου γίνονται αργές κι νιώθω το σώμα μου πιο βαρύ από ότι συνήθως. Είναι απαίσιο δεν το ελέγχω.. Πρόσφατα πήγα στο νοσοκομείο γιατί νόμιζαν ότι έχω κάποιο νευρολογικό πρόβλημα.. Ήμουν στη σχολή όταν με έπιασε ένα έντονο μούδιασμα στο πρόσωπο, πονοκέφαλος, διπλωπία, τρέμουλο στα χέρια, κι μου κόπηκαν τα πόδια κι έπεσα κάτω χωρίς να χάσω τις αισθήσεις μου. Μου κάνανε ένα σωρό εξετάσεις γτ έχουμε ιστορικό σκλήρυνσης κατά πλάκας κι συνδρόμου Σαρκό που είναι χειρότερο.. Δε βρήκαν τίποτα( με την απλή μαγνητική γτ ξέχασαν να μου βάλουν σκιαγραφικό).. το μούδιασμα κράτησε μερικές μέρες, υπέθεσα ότι ήταν από την ένταση κι πλέον πίνω μόνο ντεκαφεϊνέ, το αλκοόλ δεν κατάφερα να το κόψω το χρειάζομαι μερικές φορές όταν δεν μπορώ να κοιμηθώ, τελικά κατέληξα να παρατήσω μερικά καλοκαιρινά εργαστήρια για να έχω λιγότερο άγχος. Αυτό κάπως βοήθησε , αλλά βλέπω πως ακόμα αισθάνομαι άσχημα... Μπορεί να χαρώ στιγμιαία να δείχνω πιο καλά από όλους κι μόλις βρω λίγο χρόνο κενό να κάνω μαύρες σκέψεις που δηλητιριάζουν την ύπαρξή μου, συνήθως όταν φτάνω στα όριά μου γαμάω στην κυριολεξία το πρόγραμμά μου κι στρέφομαι στο να γράφω ποιήματα με το χέρι μου να τρέμει κι να είμαι σε ένα σημείο υπέρτατης έκστασης σα να θέλω να ελευθερωθώ να απαρνηθώ την πραγματικότητα.. Παλιότερα έγραφα κυρίως ερωτικά τα οποία τα έστελνα ανώνυμα στον έρωτά μου που ήμουν κολλημένη μαζί του πέντε χρόνια από πιτσιρικάκι... Του αποκαλύφθηκα κι με απέρριψε, πράγμα που το είχα σχεδόν δεδομένο απλώς ήθελα να απαλλαχθώ από το βάρος του συναισθήματος που κυριαρχούσε τη ζωή μου... Λίγο πριν με απορρίψει είχα ήδη ξεκινήσει την ερωτική μου ζωή από το προηγούμενο καλοκαίρι. Η πρώτη μου φορά ήταν πιωμένη με μπύρες ύστερα από μια αντί φασιστική συναυλία με τον καλύτερό μου φίλο που ήταν επίσης ερωτευμένος με άλλη κι ύστερα από λίγο καιρό τα φτιάξανε κι δε ζήλεψα χάρηκα για αυτόν, αλλά χαθήκαμε γτ φοβόταν ότι ζήλευα κι με πείραξε γτ με αυτόν άνοιγα την ψυχή μου χωρίς φραγμούς κι παίζαμε κι μουσική μαζί.. Ύστερα έχασα τον έλεγχο πήγα με πολλά άτομα έχασα το ρομαντισμό μου κι είχα σχεδόν εθιστεί στο σεξ το έβλεπα σαν εκτόνωση σαν πηγή χαράς, με μερικά άτομα ήθελα κι κάτι παραπάνω, αλλά όταν εγώ έλεγα δε θέλω να βάζω ταμπέλες δεν εννοούσα ότι δεν ήθελα να ερωτευτώ κι να είμαι με έναν μόνο απλά ότι θέλω να χαιρόμαστε που είμαστε μαζί κι να συνεχίζει να έχει ο καθένας την ελευθερία του κι τη ζωή του, οι άλλοι συνήθως εννοούσαν ότι με θέλουν μόνο για το σεξ , πράγμα αξιοσημείωτο που πρέπει να υπάρχει αλλά σε συνδυασμό με σεβασμό κι αγάπη... Ένιωσα σα να μοίρασα όλα αυτά που ένιωθα για εκείνον σε πολλούς σα να ξεπουλάω ό,τι απέμεινε από ένα γκρεμισμένο όνειρο...
Γενικότερα η ζωή μου τον τελευταίο χρόνο χαρακτηρίστικε από απότομες ασυντόνιστες κινήσεις που από τη μία με ενόχλούν αλλά από την άλλη θα μετάνιωνα αν δεν έβγαζα ό,τι είχα καραπιεσμένο μέσα μου.
Από μικρή όλοι ξέρανε ότι είχα Έλενα σταθερό στόχο την κτηνιατρική μέχρι που στο χείλος του γκρεμού την τελευταία χρονιά άλλαξα απότομα ρότα κι αποφάσισα να μπω στο μουσικό για να αφοσιωθώ σε αυτό.
Έβγαλα τρεις αρμονίες σε μια χρονιά μαζί με τα φροντιστήρια μέχρι που στο τέλος της τρίτης Λυκείου κλάταρα από αρρώστιες κι άγχος κι βυθίστηκα στο σκοτάδι. Χαρακτηριστικά έγραψα ένα ποίημα που το ονόμασα ως Κύκνειον Άσμα γιατί πίστευα πως θα έπαιρνα την απόφαση να ρίξω ένα πανηγυρικό σάλτο από την ταράτσα.. Τελικά με το ζόρι έδωσα εξετάσεις Πανελλαδικές πέρασα αρμονία κι δεν πέρασα ακουστικά που ήμουν καλύτερη από αρμονία για να μπω στο μουσικό... Τα ξέχασα όλα κι πήγα για διακοπές μαζί με τον καλύτερό μου φίλο... Κάναμε έρωτα στην παραλία κι παίζαμε δίπλα στη ζεστασιά της φωτιάς αυθόρμητα τραγούδια αυτός ένα κρουστό το μπεντίρ κι εγώ φλογέρα, τραγουδήσαμε κι όλας ένιωσα κάτι σαν λύτρωση μέσα από τη δημιουργία. Αλλά όταν τελείωνε το ταξίδι όπου ξεχνούσα τα πάντα έπεφτα από τα σύννεφα κι δεν μπορούσα να αντέξω τη ρουτίνα της πόλης.. τελικώς έμαθα ότι πέρασα στο γεωλογικό.. Τα περιβαλλοντικά πάντα μου άρεσαν κι αποφάσισα να συνεχίσω τη σχολή.. Είναι ταξιδιάρα σχολή λέω μου ταιριάζει... Γιατί ως γνωστόν η τρέλα πάει στα βουνά το ίδιο κι οι γεωλόγοι.. Ξεκινούσαν δυναμικά κι ενθουσιασμένα κι τα πήγαινα καλά κι ξαφνικά μετά πάλι μπλόκαρα κι τα σκορπούσα όλα, ένιωθα πως απολύτως τίποτα δε με ευχαριστούσε... Ακόμα κι αν ήμουν ιδιαίτερα κοινωνικό άτομο τσακώθηκα με την καλύτερης μου φίλη κι γενικότερα δεν ήθελα να κανονίζω να βγαίνω πολύ σπάνια με πιάσανε κοινωνικές ´´κρίσεις´´ φοβόμουν να δω κόσμο, σιχαινόμουν γιατί ένιωθα τόσο άσχημα αλλά ήξερα πως κάθε φορά που έβγαινα έξω θα έπρεπε να φοράω το προσωπείο του ευτυχισμένου για να κάνω τους άλλους να γελούν..
Αλλά πλέον δεν έχω κουράγιο ... Κι τώρα δεν κοιμήθηκα ούτε δύο ώρες κι ξύπνησα κι έβαλα τα κλάματα,, σβουρίζω στο κρεβάτι κι χαώνομαι... Κι αισθάνομαι τόσο χάλια γιατί έχω πράγματα που άλλοι άνθρωποι α ονειρεύονταν να είχαν κι σκέφτομαι μα πόσο πολύ ανάξια, αχάριστη κι αδύναμη μπορεί να είμαι όταν πνίγομαι σε μια κουταλιά νερό...
Τελικά με τους καλύτερούς μου φίλους τα βρήκα, πιο αποστασιοποιημένα αλλά αξιοπρεπώς... Μα για εμένα δεν έχει νόημα τίποτα πια μόν οι στιγμές που νιώθεις ελεύθερος, μερικές φορές σκέφτομαι πόσο ωραίο θα ταν να πετάω κι έχω πιάσει τον εαυτό μου αυθόρμητα να πάει να τρέξει στο μπαλκόνι γιατί έχω την εντύπωση πως μπορώ να πετάξω κι τελευταία στιγμή το συνειδητοποιώ κι τρομάζω με τον εαυτό μου..
Τι θέλω? δεν ξέρω πια , πού πάω πού βρίσκομαι? κι το πιο τραγικό ξέρετε ποιο είναι? πως μπορεί αύριο να τα διαβάζω αυτά κι να γελάω κι να λέω:´´ πφφφ ! Drama queen! Μια χαρά είσαι, οπότε θα φτιάξω τη ζωή μου θα τα πηγαίνω φαινομενικά καλά θα είμαι πιο παραγωγική από το μέσο όρο κι μετά θα έρθει μια μέρα που θα με ξανά χτυπήσει αυτό κι θα μου κόψει τα φτερά... Λυπάμαι κι νιώθω βάρος για την κοινωνία που δεν μπορώ να κατασταλλάξω κι να προσφέρω, νιώθω πως συνεχώς εναλλάσεται η τετράγωνο λογική μου με τη φαντασία κι ακροβατώ συνεχώς στο σκότος κι στο χάος.. Δεν ξέρω τι είναι αυτό που χρειάζομαι είναι ίσως το ότι πονάω μα δε θέλω να υποκύψω πάλι σε ανθρώπου μίσος φθόνο ζάλη , πονάω. Μα το όνειρο δε θα σκοτώσω όσο κι αν είνα ουτοπικό θέλω ξανά να ενδώσω στην ιδέα πως πάλι κάποτε μοιραία θα γίνουμε μια γροθιά όλοι το θέλουμε βαθιά... Όλο αυτό τριγυρνά με στο μυαλό μου κι με τσακίζει, ίσως είμαι τρελή αλλά σίγουρα δεν είμαι η μόνη..