κάθε σαββατόκυριακο η κόρη μου περιμένει να κάνουμε κάτι διαφορετικό μαζί.
δεν έχω όρεξη να την πάω πχ στο μουσείο φυσικής ιστορίας που έχουμε πει τόσες φορές πως θα έκχει ενδιαφέρον.
δν έχω δίπλωμα αυτοκινήτου για να μετακινηθώ.
είχα ξεκινήσει μαθήματα πριν μερικά χρόνια, αλλά βρισκόμουν σε κατάσταση μανίας κ δν τα κατάφερα τελικά.
ξέρω ωστόσο πως είναι μία δικαιολογία.
μπορούμε να κινηθούμε με τα μέσα μαζικής μεταφοράς έστω και αν χρειαστεί να κάνουμ μία διαδρομή 1 1/2 ώρας.
νιώθω πως δν της προσφέρω όσα θα έπρεπε.
μάλλον νιώθω πως της προσφέρω λίγα.
νιώθω πως δν της προσφέρω αρκετά.
δν ασχολούμαι μαζί της όσο χρειάζεται.
κ δν κάνω τίποτα γι' αυτό...
τέτοια ώρα θα έπρεπε να κοιμάμαι, ώστε το πρωϊ να σηκωθώ νωρίς.
όχι πως είναι σίγουρο πως θα είχα την όρεξη για να κάνω κάτι τέτοιο.

χμ οπότε σε πρώτη φάση προσπαθείς να διορθώσεις τον ύπνο σου ε;

Πρέπει να πάτε μόνες σας στο μουσείο φυσικής ιστορίας ή οπουδήποτε αλλού;
Δεν μπορείτε να κανονίσετε να σας πάει κάποιος άλλος ή ακόμα καλύτερα, μία άλλη μαμά με το παιδί της ώστε και αυτοκίνητο να έχετε για να μη χάνετε χρόνο στη μετακίνηση, και τα παιδιά να κάνουνε παρέα μεταξύ τους για να είναι και πιο διασκεδαστικό γι'αυτά;
Ξέρω τί λες πάντως, αισθάνομαι κι εγώ έτσι πολλές φορές...

Για να παρηγορήσεις λίγο τον εαυτό σου, σκέψου πρώτον ότι δε θα είσαι πάντα έτσι, όταν περάσει αυτή η φάση θα μπορείς πάλι να ασχοληθείς περισσότερο μαζί της, και δεύτερον, ότι και οι μητέρες που δεν έχουν διπολική διαταραχή... μη νομίζεις ότι ασχολούνται περισσότερο με τα παιδιά τους! Οι περισσότερες τα βλέπουν ελάχιστα λόγω δουλειάς και όταν γυρίζουν σπίτι είναι πολύ εξαντλημένες για να ασχοληθούν ουσιαστικά μαζί τους!
Άλλωστε κι εμείς κάπως έτσι δε μεγαλώσαμε; Πάθαμε τίποτα; Μια χαρά δεν είμαστε;