Ελβετία: Δικαίωμα ψυχικά ασθενών στην υποβοηθούμενη αυτοκτονία
Άνδρας 53 ετών που έπασχε από σοβαρή μορφή μανιοκατάθλιψης, ζήτησε από το Ανώτατο Δικαστήριο της Λωζάνης να του επιτραπεί να λάβει θανατηφόρα δόση βαρβιτουρικών χωρίς ιατρική συνταγή. Το Δικαστήριο απέρριψε το αίτημά του, τονίζοντας την ανάγκη περισσότερο επισταμένης ιατρικής αξιολόγησης της κατάστασης του ασθενούς. Ωστόσο, σύμφωνα με το σκεπτικό της απόφασης, "μια ανίατη, μόνιμη, σοβαρή διανοητική διαταραχή πρέπει να αναγνωρίζεται ότι αποτελεί παρόμοια δοκιμασία με μια σωματική ασθένεια, εφόσον η ζωή του ασθενούς αποβαίνει μακροπρόθεσμα αβάστακτη. Εάν η επιθυμία θανάτου βασίζεται σε αυτόνομη απόφαση, τότε μπορεί να χορηγηθούν στον ασθενή βαρβιτουρικά και να βοηθηθεί στην αυτοκτονία".
Το Δικαστήριο εμμένει στη σημασία του διαχωρισμού μεταξύ της επιθυμίας θανάτου, η οποία αποτελεί έκφραση σοβαρής ψυχικής διαταραχής (και η οποία χρήζει θεραπείας) και της επιθυμίας θανάτου ενός ατόμου με ορθή κρίση, του οποίου η απόφαση είναι μελετημένη και οριστική (άρα πρέπει να γίνεται σεβαστή).
Ο διευθυντής του Κέντρου Βιοηθικής του Παν/μιου της Πενσυλβανίας Αrthur Kaplan προειδοποιεί ότι, εάν εφαρμοσθεί αυτή η πολιτική στην Ελβετία ή οπουδήποτε αλλού, θα βρεθούν οι γιατροί στη δύσκολη θέση να πρέπει να διαχωρίζουν την έκκληση για υποβοήθηση σε αυτοκτονία των "ικανών προς καταλογισμό" από την έκκληση των "ανίκανων προς καταλογισμό" ή προσωρινά απελπισμένων, κάτι που η ψυχολογία και η ψυχιατρική δεν μπορούν πάντοτε να καταφέρουν.
www.bioethics.gr/document.php?category_id=58&document_id=390
===
κατά τη γνώμη μου, ο κάθε νορμοθυμικός άνθρωπος δικαιούται να αποφασίζει για τη ζωή του.