Διαβάστε επίσης
Joomla Templates and Joomla Extensions by JoomlaVision.Com

facebook_icon

Σύνδεση στο forum



climax

Αναζήτηση
Χρήστες
Έχουμε 49 επισκέπτες συνδεδεμένους
Αρχική Κατάθλιψη Αυτοκτονία
Ευρετήριο Άρθρων
Αυτοκτονία
41 μυστικά ανθρώπων που επέζησαν από απόπειρα αυτοκτονίας
Όλες οι σελίδες

Η κατάθλιψη μπορεί να είναι μοιραία. Ο αυτοκτονικός ιδεασμός (τάσεις ή προθέσεις για αυτοκτονία) ή η απόπειρα αυτοκτονίας είναι ένα από τα εννιά κριτήρια που ορίζουν την μείζονα κατάθλιψη. Το 80% αυτών που αυτοκτονούν έχουν παρουσιάσει συμπτώματα κατάθλιψης ενώ πολλοί είναι αυτοί που έχουν διαγνωστεί επίσημα με τη διαταραχή.
Η αυτοκτονία επηρεάζει όλες τις ηλικίες. Στους εφήβους, η αυτοκτονία είναι η τρίτη αιτία θανάτου, υπεύθυνη για το 14% των συνολικών θανάτων σε αυτή την ηλικιακή ομάδα. Το 40% των κλινικά καταθλιπτικών ασθενών ηλικίας πάνω από 17 έχουν κάνει σκέψεις αυτοκτονίας (Substance Abuse and Mental Health Services Administration, 2006). Ο κίνδυνος θανάτου από αυτοκτονία αυξάνει με την ηλικία με το ποσοστό αυτοκτονίας για τους ανθρώπους πάνω από 65 χρονών να είναι υψηλότερο από τις υπόλοιπες ηλικιακές ομάδες. Κορυφώνεται δε σε άτομα 75 και άνω με τη μη αντιμετωπίσιμη κατάθλιψη να είναι υψηλός παράγοντας κινδύνου.
Παρόλο που η αυτοκτονία είναι από τις πιο συχνές αιτίες θανάτου στους νέους ανθρώπους και των δύο φύλων ηλικίας 15-19, γενικά είναι πιο διαδεδομένη στους άντρες παρά στις γυναίκες. Περισσότερο από 75% των αυτοκτονιών έχουν πραγματοποιηθεί από άντρες. Το γεγονός ότι η κατάθλιψη είναι πιο συχνά διαγνωσμένη σε γυναίκες παρά σε άντρες μπορεί να δείχνει πως η διαταραχή της διάθεσης εντοπίζεται περισσότερο στις γυναίκες παρά στους άντρες, αλλά μπορεί και να δείχνει ότι η αυτοκτονία οφείλεται σε πολλούς παράγοντες και δεν εξηγείται απλά σαν συνέπεια της κατάθλιψης.

Γιατί συμβαίνει η αυτοκτονία
Η αυτοκτονία είναι ένα περίπλοκο και σύνθετο βιολογικό, ψυχολογικό και κοινωνικό φαινόμενο. Παρόλο που η κατάθλιψη είναι η μόνη διαταραχή που είναι τόσο στενά συνδεδεμένη με την αυτοκτονία, με τα ποσοστά αυτοκτονίας να είναι υψηλότερα στους καταθλιπτικούς ανθρώπους, ακόμα κι η πιο σοβαρή κατάθλιψη δεν οδηγεί αναγκαστικά στην αυτοκτονία αλλά προϋποθέτει την απόφαση του ίδιου του ατόμου. Ο «κάτοχος» της κατάθλιψης είναι και κάτοχος της απόφασής του. Αυτός αποφασίζει για τη ζωή του.
Αιτία της αυτοκτονικής συμπεριφοράς αποτελεί η απελπισία η οποία φτάνει σε παθολογικές αναλογίες. Η προσδοκία πως κάποια στιγμή στο μέλλον τα πράγματα δεν θα είναι καλύτερα από ότι είναι τώρα – το οποίο είναι μέρος του φαινομένου της κατάθλιψης αλλά μπορεί να βρεθεί ανάμεσα και σε μη καταθλιπτικά άτομα – φαίνεται να είναι καταλύτης για το άτομο που θέλει να βάλει τέλος στη ζωή του. Ο Eric Anderson γράφει στο βιβλίο του «Ο Επίκουρος στον 21ο αιώνα»: «Δεν είναι το θάρρος που ωθεί τα φυσικώς υγιή άτομα να θέσουν τέλος στη ζωή τους αλλά η τραγικά λαθεμένη πεποίθησή τους πως οι προοπτικές για ευτυχισμένη ζωή έχουν ήδη – ή σύντομα θα έχουν – συντριβεί ανεπανόρθωτα.»

Σχεδόν όλα τα άτομα που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας είναι σε ένα στάδιο ανυπόφορης συναισθηματικής κατάστασης. Ο θυμός και η οργή που μπορεί να γυρίσει στον ίδιο τους τον εαυτό, η ήττα, η απελπισία και η ανημπόρια είναι έντονα συναισθήματα που συναντά κανείς σε αυτά τα άτομα.
Η αυτοκτονία είναι το αποτέλεσμα που προϋποθέτει πως διάφορα πράγματα πάνε στραβά. Ο ασθενής είναι βιολογικά ή ψυχολογικά ευάλωτος, διάφοροι παράγοντες πυροδοτούν ή συμβάλλουν στην αυτοκτονική συμπεριφορά σε μια συγκεκριμένη χρονική στιγμή ενώ οι προστατευτικοί παράγοντες που άλλοτε βοηθούν το άτομο σε καιρούς κρίσης ή μεγάλου συναισθηματικού πόνου είναι μειωμένοι.
Πράγματι οι περισσότερες αυτοκτονίες συμβαίνουν όταν τα καταθλιπτικά άτομα βρίσκονται σε μια στρεσογόνο και χαοτική κατάσταση στη ζωή τους. Η απόφαση της αυτοκτονίας είναι σπάνια βασισμένη σε προσεχτικές σκέψεις για την αξία της ζωής. Πολλές πράξεις αυτοκτονίας είναι παρορμητικές και λειτουργούν σαν τρόποι λύσης διαφόρων συγκρούσεων στη ζωή τους. Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν έχουν συνήθως μεγαλώσει σε δύσκολες συνθήκες και είχαν διάφορες αρνητικές εμπειρίες που συμβάλλουν στην αίσθηση απουσίας μιας εφικτής λύσης.
Οι περισσότεροι άνθρωποι που αυτοκτονούν ή κάνουν απόπειρα είναι σε κρίση. Οι παράγοντες που επισπεύδουν την κρίση ποικίλουν: από ξαφνικές απώλειες όπως διαζύγιο, θάνατος αγαπημένου προσώπου, ανεργία, απώλεια σπιτιού, μέχρι ακαδημαϊκά, οικονομικά και νομικά προβλήματα, χρεοκοπία, και άλλες μορφές οικονομικής καταστροφής. Εξορία, απώλεια ταυτότητας και πληγές στην αυτοεκτίμηση που προκαλούν μια αίσθηση ντροπής, όπως αποτυχία στη δουλειά ή σε μια εργασία είναι παραδείγματα άλλων παραγόντων. Παρατεταμένες και σοβαρές συγκρούσεις στην οικογένεια ή στην εργασία, κακοποίηση είναι περαιτέρω παραδείγματα γεγονότων που μπορεί να συμβάλλουν στην απόφαση των ανθρώπων να βάλουν τέλος στη ζωή τους. Διακοπές, σαββατοκύριακα και γιορτές μπορεί να είναι κριτικής σημασίας για τους καταθλιπτικούς ανθρώπους που είναι μόνοι τους και αυτοκτονικοί, καθώς τους υπενθυμίζουν την απομόνωσή τους.

Το γνωστικό μοντέλο του Beck για την αυτοκτονία
Σύμφωνα με τη γνωσιακή θεωρία, το αυτοκτονικό επεισόδιο χαρακτηρίζεται από συγκεκριμένα πυρηνικά γνωσιακά θέματα (the suicidal belief system), έντονη συναισθηματική αναστάτωση και δυσφορία, σχετιζόμενη σωματική ταραχή (συμπτώματα όπως κατάθλιψη, άγχος, εκνευρισμός).
Το γνωστικό μοντέλο του Beck για την αυτοκτονία σχετίζεται με τις πυρηνικές και υποβόσκουσες πεποιθήσεις και τις αυτόματες σκέψεις.
Τα αυτοκτονικά επεισόδια χαρακτηρίζονται από σημαντικά εσφαλμένο και διαστρεβλωμένο τρόπο σκέψης και πυρηνικές πεποιθήσεις όπως «είμαι άχρηστος, απελπισμένος και ανήμπορος».
Γνωστικά χαρακτηριστικά των ανθρώπων που κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας: φαίνεται να είναι πιο άκαμπτοι όταν προσεγγίζουν ένα πρόβλημα, λιγότερο διαλλακτικοί στον τρόπο σκέψης. Περιορισμένος τρόπος σκέψης μπορεί να ευθύνεται για την εμφανή ανικανότητα να βρουν λύσεις για τα προβλήματα ζωής άλλες από την αυτοκτονία. Ο Beck επίσης έχει υποστηρίξει πως προηγούμενη αυτοκτονική εμπειρία ευαισθητοποιεί σκέψεις και συμπεριφορές σχετικές με την αυτοκτονία ώστε μετά να γίνονται πιο προσβάσιμες και ενεργητικές. Όσο πιο προσβάσιμα και ενεργητικά γίνονται τα σχήματα τόσο πιο εύκολα πυροδοτούνται – ακόμα και σε απουσία αρνητικών γεγονότων – και τόσο πιο σοβαρά είναι τα επακόλουθα αυτοκτονικά επεισόδια.

Βιολογικοί παράγοντες
Η αυτοκτονία μπορεί να εξηγείται σε κάποιο βαθμό βιολογικά. Σε άτομα που αυτοκτόνησαν έχουν βρεθεί (στη νεκροψία) υψηλά επίπεδα
5-υδροξυινδολεοξεικού οξέος στο εγκεφαλονωτιαίο υγρό καθώς και ελάττωση της δέσμευσης της ιμιπραμίνης στον μετωπιαίο φλοιό, υψηλά επίπεδα μεταβολιτών της κορτιζόλης στα ούρα και διογκωμένα επινεφρίδια που συναντώνται και στη βαριά κατάθλιψη (Μάνος, Ν., 1997, Βασικά στοιχεία κλινικής ψυχιατρικής, Θεσσαλονίκη: University Studio Press).

Παράγοντες κινδύνου
Σοβαρά αρνητικά γεγονότα ζωής αντιπροσωπεύουν παράγοντες κινδύνου για την αυτοκτονικότητα. Προηγούμενες απόπειρες, οικογενειακό ιστορικό αυτοκτονίας, αισθήματα απελπισίας, μοναξιάς, ψυχιατρικές, σωματικές/οργανικές διαταραχές και διαταραχές προσωπικότητας είναι ενδείξεις κινδύνου αυτοκτονίας.
Υπάρχουν 3 ομάδες συμπτωμάτων που αυξάνουν τον κίνδυνο για αυτοκτονία.
1. Ανηδονία, απελπισία, άγχος
2. Πανικός, ταραχή
3. Επιθετικότητα, παρορμητικότητα
Υπάρχει και η υπόθεση πως η σοβαρότητα των συμπτωμάτων (επίπεδο ψυχικού πόνου, αριθμός συμπτωμάτων, διάρκεια), η ολική αϋπνία, η ταραχή, η απελπισία, η παραμέληση του εαυτού συνδέονται με αυξημένο κίνδυνο.
Άλλες ψυχικές διαταραχές που συνδέονται με την αυτοκτονία είναι η κατάχρηση αλκοόλ και ναρκωτικών, η σχιζοφρένεια, η διπολική διαταραχή. Παρόλα αυτά η ψυχική διαταραχή από μόνη της είναι σπάνια ο μοναδικός λόγος για την αυτοκτονία ή την απόπειρα.

Θεραπεία
Στη θεραπεία των ανθρώπων με τάσεις αυτοκτονίας, χρησιμοποιούνται η ψυχολογική θεραπεία (γνωσιακή-συμπεριφοριστική θεραπεία και άλλες μορφές ψυχοθεραπείας) και η φαρμακοθεραπεία (αντικαταθλιπτική αγωγή). Η θεραπεία πρέπει να είναι μακροπρόθεσμη, καθώς οι αιτίες της αυτοκτονικής διαδικασίας είναι περίπλοκες. Τα άτομα με τάσεις αυτοκτονίας διδάσκονται να αναζητούν βοήθεια όταν η παρόρμηση για αυτοκτονία συμβαίνει ξανά και η ικανότητά τους να αντιμετωπίζουν δυσκολίες χειροτερεύει δραστικά.
Η γνωσιακή θεραπεία δίνει έμφαση στο να βοηθήσει τους ασθενείς να εντοπίσουν και να αλλάξουν το πυρηνικό περιεχόμενο του συστήματος αυτοκτονίας.

Πρόληψη
Η αυτοκτονία και οι μη μοιραίες αυτοκτονικές συμπεριφορές αποτελούν επαγγελματικούς κινδύνους για τους ειδικούς ψυχικής υγείας γιατί αντικατοπτρίζουν σημαντικές επιπλοκές – απειλητικές για τη ζωή – των ψυχολογικών διαταραχών, κυρίως της κατάθλιψης. Σύμφωνα με τον Παγκόσμιο Οργανισμό Υγείας, περίπου 1 εκατομμύριο άνθρωποι πεθαίνουν από αυτοκτονία κάθε χρόνο και 10-20 φορές περισσότεροι κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας, που σημαίνει ένα θάνατο κάθε 20 δευτερόλεπτα και μία απόπειρα κάθε 1-2 δευτερόλεπτα. Καθώς η αυτοκτονία και η απόπειρα αυτοκτονίας είναι κύριο πρόβλημα δημόσιας υγείας, τα Ηνωμένα Έθνη, ο Παγκόσμιος Οργανισμός Υγείας και η Ευρωπαϊκή Ένωση έχουν εστιάσει στη μείωση αυτοκτονιών και αποπειρών.

Η μακροπρόθεσμη θεραπεία της κατάθλιψης οδηγεί στη μείωση της τάσης για αυτοκτονία, ενώ μελέτες δείχνουν πως τα καταθλιπτικά άτομα που έχουν κάνει απόπειρα, συνήθως δεν έχουν αντιμετωπίσει θεραπευτικά την κατάθλιψή τους. Καθώς η θεραπεία της κατάθλιψης είναι συχνά επιτυχής, είναι σημαντικό σε πρόωρο στάδιο να εντοπίσεις και να θεραπεύσεις τους καταθλιπτικούς ασθενείς, ώστε να αποτρέψεις την αυτοκτονία.
Η πρόληψη της αυτοκτονίας πρέπει επιπλέον να εστιάζει στη δημόσια γνώση για την αυτοκτονική συμπεριφορά και στη λύση της σιωπής γύρω από τα προβλήματα που σχετίζονται με την αυτοκτονία. Ενεργητική υποστήριξη για την ενίσχυση της αυτοεκτίμησης, διδάσκοντας παιδιά και νέους ανθρώπους πώς να αντιμετωπίζουν τις δυσκολίες – σημαντικές κι ασήμαντες της ζωής, και πώς να υποστηρίζουν τους φίλους που νιώθουν άσχημα και να αναζητούν στήριξη από ενήλικους όταν είναι απαραίτητο, είναι σημαντική. Δουλειά για να αλλάξουμε πεποιθήσεις, απόψεις, διάδοση γνώσης, και προώθηση υγείας πρέπει να κατευθύνονται προς όλες τις δημογραφικές ομάδες.
Περιορισμός άμεσης πρόσβασης σε μέσα αυτοκτονίας όπως πυροβόλα όπλα, υπνωτικά χάπια και άλλα ναρκωτικά είναι επίσης σημαντικά μέτρα για την πρόληψη της αυτοκτονίας.

Η μείζων κατάθλιψη είναι ένας σοβαρός παράγοντας κινδύνου αυτοκτονίας αλλά ποιοι καταθλιπτικοί ασθενείς ακριβώς θα κάνουν απόπειρα αυτοκτονίας; Οι κλινικοί δεν μπορούν να προβλέψουν ποιος θα προβεί σε μια πράξη αυτοκτονίας, πότε και πως. Οφείλουν να εκτιμήσουν τον κίνδυνο για αυτοκτονική συμπεριφορά και να σχηματίσουν μια κρίση για το επίπεδο κινδύνου του ασθενή που τον/την προδιαθέτει σε μια αυτοκτονική συμπεριφορά.
Η συντριπτική πλειοψηφία των ανθρώπων που ζουν με την κατάθλιψη, την κακοποίηση, ή την ψύχωση δεν βάζουν τέλος στη ζωή τους. Μόνο όταν βιώνουν μια οξεία κρίση ή ένα τραυματικό γεγονός και παράλληλα δεν έχουν ένα λειτουργικό κοινωνικό πλαίσιο στήριξης ή υποστήριξη από οικογένεια και φίλους, τότε μπορεί να καταφύγουν στην αυτοκτονία. Οι άνθρωποι που αυτοκτονούν είναι συνήθως μόνοι ή έχουν προβληματικές σχέσεις με την οικογένειά τους, τους συναδέλφους τους ή τους συμμαθητές τους. Αυτό συμβάλλει στο συναίσθημα του κενού που νιώθουν και την έλλειψη συμμετοχής και σκοπού στη ζωή.

Τα άτομα με τάσεις αυτοκτονίας και οι άλλοι γύρω τους
Η αυτοκτονία είναι γενικό πρόβλημα που έχει αντίκτυπο στους συγγενείς του θύματος, τους φίλους, τους συναδέλφους. Σε κάθε περίπτωση, τεράστιος πόνος, οδύνη, δυστυχία, ακολουθούν. Χρειάζεται να περάσουν πολλά χρόνια για να μπορέσουν οι πιο κοντινοί συγγενείς να συνεχίσουν τις ζωές τους και συνήθως είναι αδύνατο να ανακάμψουν εντελώς από ένα τέτοιο τραυματικό γεγονός.
Οι περισσότεροι αυτοκτονικοί άνθρωποι είναι αμφιθυμικοί και αβέβαιοι αν θέλουν να ζήσουν ή να πεθάνουν. Οι αντιδράσεις των άλλων μπορεί να είναι πολύ σημαντικές στο να καθορίσουν αν ένα άτομο θα προχωρήσει στη διαδικασία της αυτοκτονίας ή αυτή η διαδικασία θα σταματήσει.
Τα άτομα με τάσεις αυτοκτονίας συχνά κάνουν σαφείς στα κοντινά τους πρόσωπα τις προθέσεις τους να διαπράξουν απόπειρα αυτοκτονίας. Το αν η αυτοκτονική διαδικασία αναπτυχθεί θετικά ή αρνητικά εξαρτάται σε μεγάλο βαθμό στο πως οι άλλοι αντιδρούν και πως το αυτοκτονικό άτομο ερμηνεύει τις αντιδράσεις των άλλων. Οι άνθρωποι που βρίσκονται κοντά στην αυτοκτονία μπορεί να επικοινωνούν την συμφορά τους με έναν άμεσο λεκτικό τρόπο, εκφράζοντας καθαρά την πρόθεσή τους να βάλουν τέλος στη ζωή τους λέγοντας ότι η αυτοκτονία είναι «η μόνη διέξοδος» και πως «βάζοντας ένα τέλος σε όλο αυτό» μοιάζει η μόνη λύση.
Έμμεση λεκτική αυτοκτονική επικοινωνία χαρακτηρίζεται από φράσεις όπως «δεν βλέπω νόημα στη ζωή μου» και «δεν μπορώ να ζω έτσι». Μη λεκτικές μορφές αυτοκτονικής επικοινωνίας μπορούμε να δούμε σε καταθλιπτικούς ανθρώπους να εξοφλούν χρέη, να καθαρίζουν και να συγυρίζουν τα σπίτια τους, να φτιάχνουν τη διαθήκη τους ως μέρος της διαδικασίας ετοιμασίας για πιθανή αυτοκτονία. Το να μαζεύουν διάφορα φάρμακα ή να ψάχνουν μέσα να σκοτώσουν τον εαυτό τους είναι άλλος τύπος έμμεσης επικοινωνίας.
Οι καταθλιπτικοί άνθρωποι με τάσεις αυτοκτονίας έχουν μία τάση να ερμηνεύουν κάθε τι σε αρνητικούς όρους, και δεν εισπράττουν ούτε εκτιμούν τη φροντίδα και το ενδιαφέρον των άλλων. Μερικές φορές, τα αυτοκτονικά άτομα ρίχνουν το φταίξιμο σε μέλη της οικογένειας για την ανυπόφορη κατάσταση στην οποία βρίσκονται. Το σοβαρό συναισθηματικό βάρος να ζεις με κάποιο άτομο καταθλιπτικό με τάσεις αυτοκτονίας μπορεί να έχει ως αποτέλεσμα τα μέλη της οικογένειας να εμφανίζουν σημάδια ψυχικής ανισορροπίας ή κατάθλιψης. Γι αυτό είναι σημαντικό για τους συγγενείς να αναζητήσουν επαγγελματική βοήθεια ώστε να βελτιώσουν τα αμφιθυμικά τους συναισθήματα όπως άγχος και επιθετικότητα μαζί με συμπάθεια.

Το άτομο με τάσεις αυτοκτονίας και ο γιατρός / θεραπευτής
Η συναισθηματική επαφή του ατόμου με τάσεις αυτοκτονίας με το γιατρό ή θεραπευτή εξαρτάται από την προηγούμενη εμπειρία του με την παροχή υπηρεσιών υγείας. Μερικές φορές οι αντιδράσεις του γιατρού ή του θεραπευτή μπορεί να χαρακτηρίζονται από αμφιθυμία και εκνευρισμό με το άτομο με τάσεις αυτοκτονίας κι αυτό μπορεί να θυμίζει τα συναισθήματα (φόβο, θυμό, απογοήτευση) και τη συμπεριφορά που εκδηλώνουν οι συγγενείς και οι φίλοι. Οι άνθρωποι με τάσεις αυτοκτονίας συχνά δυσκολεύονται να εκφράσουν στο γιατρό τους την ανάγκη τους για βοήθεια με ξεκάθαρο, λεκτικό τρόπο. Ντρέπονται να ζητήσουν βοήθεια και παρόλο που πολλοί από αυτούς που αυτοκτονούν έχουν συμβουλευθεί προηγουμένως ένα γιατρό για σωματικές ενοχλήσεις (μέσα στους έξι μήνες πριν τον θάνατό τους) δεν αποκαλύπτουν πάντα τις σκέψεις αυτοκτονίας που κάνουν.

Όταν η μάχη έχει χαθεί
Όταν ένα μέλος της οικογένειας έχει αυτοκτονήσει, είναι σημαντικό για την οικογένεια να αναζητήσει επαγγελματική βοήθεια από ψυχολόγο ή γιατρό. Πολλοί συγγενείς νιώθουν, δυστυχώς, ότι οι υπηρεσίες παροχής υγείας δεν έκαναν αρκετά για το άτομο που αυτοκτόνησε.
Τα παιδιά και οι νέοι άνθρωποι των οποίων οι γονείς έχουν αυτοκτονήσει ή έχουν αποπειραθεί να αυτοκτονήσουν πρέπει να αξιολογηθούν από ειδικό παιδοψυχίατρο και να έχουν μια επείγουσα παρέμβαση και μακροπρόθεσμη ψυχολογική υποστήριξη. Είναι πολύ σημαντικό να ελευθερώσουμε τα παιδιά από τις τύψεις για την αυτοκτονία ή την απόπειρα του γονιού ή του αδελφού. Όπως και τα παιδιά, όλη η οικογένεια πρέπει να λάβει επαγγελματική βοήθεια για να χειριστούν αυτό το σοβαρό τραυματικό γεγονός.
Η αναγνώριση και η θεραπεία της κατάθλιψης στους νέους και ενήλικους επιζώντες της αυτοκτονίας (τα μέλη της οικογένειας ή οι φίλοι ενός ατόμου που πέθανε αυτοκτονώντας) είναι σημαντική και δεν πρέπει να αμελείται.

Η αυτοκτονία και η απόπειρα αυτοκτονίας μπορούν να αποφευχθούν αν αναζητηθεί βοήθεια και είναι σημαντικό να εξαπλώσουμε τη γνώση μας για το γεγονός. Ο έγκαιρος εντοπισμός και η θεραπεία για κατάθλιψη μπορούν να αποτρέψουν την αυτοκτονία.

 

Κείμενο:  Δήμητρα Τσώλα - Γιαννατσή, Ιδρυτικό μέλος και Αντιπρόεδρος της Ελεγκτικής Επιτροπής του ΜΑΖΙ, Σύμβουλος ψυχικής υγείας (B.A. in Psychology, M.A. in Clinical Psychology)

 


 

 

 

 

ΑΥΤΟΚΤΟΝΙΑ

41 μυστικά ανθρώπων που επέζησαν από απόπειρα αυτοκτονίας

Είναι ένα σπαρακτικό και περίπλοκο φαινόμενο: ο μόνος τρόπος για να κατανοήσει κανείς πραγματικά γιατί κάποιος θα έδινε τέλος στη ζωή του είναι να είναι επίσης αυτοκτονικός ή να έχει βιώσει αυτοκτονικό ιδεασμό. Ωστόσο, ενώ όσοι έχουν επιζήσει από απόπειρα αυτοκτονίας λαχταρούν για κατανόηση και ενσυναίσθηση, δεν θα ευχόντουσαν με τίποτα τα αισθήματα απελπισίας τους σε κανέναν άλλον.
Αλλά χρειάζονται να είναι σε θέση να μιλήσουν για αυτά.
Το στίγμα συνοδεύει κάποιον που προσπάθησε να τερματίσει τη ζωή του, αλλά επέζησε. «Τι εγωιστής!» «Πως μπόρεσες να μας το κάνεις αυτό;» «Τι σου συμβαίνει;» Αλλά εάν οι άλλοι ήταν σε θέση να κατανοήσουν πραγματικά τη συλλογιστική που έχει κάποιος όταν επιχειρεί να αυτοκτονήσει, οι επικρίσεις μπορεί να μην επέρχονταν τόσο βιαστικά. Η κριτική μπορεί να μειωνόταν. Και εξαπλώνοντας την αληθινή κατανόηση, ίσως μπορέσουμε να κάνουμε μερικά βήματα βοηθώντας αυτούς που ακόμα αγωνίζονται.
Ρωτήσαμε ανθρώπους που επιβίωσαν μιας απόπειρας αυτοκτονίας τι είναι αυτό που εύχονται να καταλάβουν οι άλλοι για την εμπειρία τους. Οι απαντήσεις τους είναι εγκάρδιες και δύσκολες όταν τις διαβάζεις, αλλά τόσο μα τόσο σημαντικές.


Εδώ είναι οι απόψεις που είχαν να μοιραστούν από την κοινότητά μας:
1. «Στο μυαλό ενός ανθρώπου που σκέφτεται την πράξη, είναι το εντελώς αντίθετο από μια εγωιστική απόφαση. Εκείνη τη στιγμή, αισθανόμαστε πραγματικά ότι ο κόσμος θα ήταν καλύτερο μέρος χωρίς εμάς. Είναι μια κατάσταση για την οποία είμαι χαρούμενη που κάποιοι άνθρωποι δεν κατανοούν γιατί σημαίνει ότι δεν έχουν νιώσει ποτέ αυτά τα συναισθήματα, αλλά και μία για την οποία οι άνθρωποι που δεν την έχουν βιώσει ποτέ οι ίδιοι, δε θα έπρεπε να βιάζονται να ασκήσουν κριτική.» — Jen D.

2. «Για εμένα, αφορά λιγότερο το θάνατο και περισσότερο την διακοπή του πόνου. Είναι δύσκολο να εξηγήσω πώς ο θάνατος θα σε έκανε να νιώσεις πιο ζωντανός από ποτέ. Δεν έτρεχα μακριά από τα προβλήματα μου. Έψαχνα απεγνωσμένα να βρω έναν τρόπο να τα υπερνικήσω.» — Kacie S.

3. «Δεν θα φύγει ποτέ από το πίσω μέρος των βαθύτερων σκέψεων σου. Και εν καιρώ κατάθλιψης θα επανεμφανιστεί μέσα σε μια στιγμή. Έχει τα δικά της μάτια, αυτιά και φωνή. Θα προσπαθήσει να σε δελεάσει. Πρέπει να είσαι αρκετά δυνατός να αναγνωρίζεις ότι [κάποιες φορές] είναι μια συντροφιά για όλη σου τη ζωή. Θα μείνει μαζί σου στα εύκολα και στα δύσκολα. Μην την αφήσεις να εκπληρώσει την αναζήτηση της καταστροφής.» — Andrew G.

4. «Δεν το έκανα πραγματικά για να πεθάνω. Το έκανα για να ξεφύγω από τον ανυπόφορο πόνο όταν δεν μπορούσα να δω καμία άλλη επιλογή. Και ήμουν πεπεισμένη ότι όλοι θα ήταν πιο χαρούμενοι εάν έφευγα, ότι θα τους έκανα χάρη με το να τους απαλλάξω από το βάρος. Αυτός είναι ο λόγος που τα παιχνίδια της ενοχής όπως 'σκέψου τι κάνεις σε αυτούς που αγαπάς' δεν δουλεύουν για εμένα... Είμαι τόσο ευγνώμων που είμαι ακόμα ζωντανή σήμερα. Ο πόνος όντως μειώθηκε. Βρήκα άλλες λύσεις. Και θέλω να παραμείνω, για να δω πως θα εξελιχθεί η ζωή μου.» — Erin L.

5. «Καταλαβαίνετε πόσο πολύ πονάει να σε επικρίνουν επειδή κουβαλάς αυτό στο παρελθόν σου; Ξέρετε πόσο πονάει να σε αποκαλούν «εγωιστή», «χαζό» και «τρελό»; Εάν δεν είχατε ποτέ αυτοκτονικό ιδεασμό, σας παρακαλώ μην επικρίνετε όσους από εμάς έχουν, γιατί προφανώς δεν έχει λογική για εσάς... Δεν έχει λογική ούτε για τους περισσότερους από μας. Δυστυχώς ακόμα συμβαίνει και αξίζουμε βοήθεια, όχι μίσος.» — Kerri S.

6. «Η απόπειρα μου δεν είχε να κάνει με το πόσο 'καλή' ή ΄κακή' είναι η ζωή μου. Ήρθε εξαιτίας της κούρασης. Κουράστηκα να είμαι ο εαυτός μου, κουράστηκα να προσποιούμαι, κουράστηκα να είμαι καταθλιπτική.» — Valerie S.

7. «Ο καθένας μας ζει τη δική του πραγματικότητα. Ο συναισθηματικός πόνος που νιώθουμε γίνεται σωματικός και είναι σαν να μην υπάρχει φως στο τέλος του τούνελ μας.» — Christine G.

8. «Έχω αποπειραθεί [να αυτοκτονήσω] άπειρες φορές και δεν ντρέπομαι πια να το παραδεχτώ γιατί ναι, κάποιες φορές αισθάνομαι ότι δεν θέλω να είμαι εδώ ή ότι οι άνθρωποι είναι καλύτερα χωρίς εμένα.» — Simon H.

9. «Δεν θα έπρεπε να με κάνουν να αισθάνομαι ντροπή για ό,τι έκανα. Δοκίμασα τα χάπια, την άσκηση, το να βγαίνω έξω περισσότερο, δούλεψα όλες τις λίστες των 'αποδεκτών' τακτικών. Ήταν η τελευταία μου προσφυγή.» — Lindsey G.

10. «Κάποιες φορές δεν είναι μόνο το τραύμα που προκαλεί τις σκέψεις ή τις πράξεις. Κάποιες φορές και ένα φάρμακο το προκαλεί επίσης. Μην επικρίνετε άλλους που το περνούν. Ρωτήστε τι μπορείτε να κάνετε για να βοηθήσετε. Προσπαθήστε να καταλάβετε ότι μπορεί να μην ξέρουν γιατί έρχονται αυτές οι σκέψεις στο μυαλό τους. Απλώς να είστε εκεί για αυτούς, να τους υποστηρίξετε όταν χρειαστεί.» — Solana C.

11. «Όταν λέω την ιστορία μου, δεν το κάνω για να τραβήξω την προσοχή. Είναι ένας τρόπος για μένα να προσεγγίσω και να κάνω τους άλλους να συνειδητοποιήσουν ότι δεν είναι μόνοι τους. Θέλω η ιστορία μου να εμπνεύσει άλλους να συνεχίσουν να ζουν, να συνεχίσουν να μάχονται, και να κάνουν βήματα προς μια ευτυχέστερη και υγιέστερη ζωή.» — Megan D.

12. «Μακάρι οι άνθρωποι να γνώριζαν ότι δεν εννοούσα πως δεν τους αγαπώ. Εκείνη τη στιγμή, πίστευα ειλικρινά ότι έκανα σε όλους χάρη. Εύχομαι να ήξεραν ότι οι σκέψεις θα είναι πάντα εκεί για κάποιους, και ότι τις διαχειριζόμαστε μέρα με τη μέρα. Μπορεί να είναι μια δια βίου διαδικασία, περίπου σαν την ανάρρωση ενός εξαρτημένου. Δεν πιστεύω ότι θα θεραπευτώ ποτέ ολοκληρωτικά. Μακάρι οι άλλοι να σταματούσαν να το αποκαλούν εγωιστικό. Σταματήστε να συμπεριφέρεστε σαν να είναι κάτι που κάνουμε για να σας τιμωρήσουμε. Δεν. Αφορά. Εσάς.» — Moranda J.

13. «Δεν θέλω πραγματικά να πεθάνω. Θέλω μόνο να σκοτώσω τον τρόπο που αισθάνομαι, να αποσιωπήσω την ακατάπαυστη φλυαρία μέσα στο μυαλό μου, να κάνω ένα διάλειμμα από το να αισθάνομαι σαν το χειρότερο, το πιο ανάξιο και απωθητικό πλάσμα στη γη. Δεν είναι ούτε εγωιστικό ούτε δειλό. Δεν έχει σκοπό να σας πληγώσει. Είναι καθαρή, ανόθευτη απελπισία.» — Andrea T.

14. «Η κατάθλιψη μου, το άγχος μου, το μετατραυματικό μου στρες είναι απλώς τόσο σοβαρά και καταστροφικά όσο μια σωματική αναπηρία. Η αυτοκτονία δεν είναι ο δρόμος του δειλού. Πόνος, συναισθήματα, καταστροφή. Νιώθω ευλογημένη που έχω επιζήσει από την απόπειρα, αλλά ακόμα βρίσκομαι σε πάλη με τους δαίμονες στο κεφάλι μου. Δεν πιστεύω ότι μπορεί να υπάρχει κάτι πιο καταστροφικό από το να έχεις δυο πανέμορφα, καταπληκτικά παιδιά και ακόμη να αισθάνεσαι ότι η αυτοκτονία είναι η μόνη λύση. Ο πόνος είναι τόσο πραγματικός, και είναι κάτι το οποίο αντιμετωπίζω σε καθημερινή βάση.» — Lindsey J.

15. «Όταν έκανα απόπειρα αυτοκτονίας, ήταν γιατί ήμουν τόσο κατακλυσμένη και συναισθηματικά κυριευμένη από κάτι πάνω στο οποίο είχα μηδενικό έλεγχο. Ήταν σαν να με έλεγχε μια δύναμη να κάνω αυτό που ήθελε. Ευτυχώς, επέζησα. Ευτυχώς, ζω για να πω την ιστορία. Και σε οποιονδήποτε το διαβάζει, ακόμα κι αν δεν πιστεύεις ότι καλυτερεύουν τα πράγματα, τουλάχιστον δεν είσαι μόνος.» — Marlene J.

16. «Πραγματικά πίστευα πως έκανα ό,τι ήταν καλύτερο για την οικογένεια μου. Όταν οι άνθρωποι λένε ότι η αυτοκτονία είναι εγωιστική με ενοχλεί. Ειλικρινά μπορώ να πω ότι δεν σκεφτόμουν καθόλου τον εαυτό μου.» — Jessica M.

17. «Δεν είναι μια προσπάθεια να τραβήξεις την προσοχή. Είναι ο ατέρμονος πόνος της προσπάθειας να ζεις σε έναν κόσμο που πιστεύεις ότι δεν ανήκεις.» — Abbie M.

18. «Μπορώ με ειλικρίνεια να πω ότι δεν ήταν ποτέ επειδή δεν μπορούσα να μιλήσω σε κανέναν ή επειδή οι άνθρωποι δεν έλεγαν τα σωστά πράγματα. Ήταν μακράν οι κρίσεις άγχους μου που με οδηγούσαν στα άκρα. Ο πόνος που συνοδεύει το άγχος είναι απαίσιος και εξουθενωτικός. Ήθελα απλώς να νιώσω ξανά φυσιολογική. Ήθελα να εξαφανιστεί το άγχος. Δοκίμασα τα πάντα προκειμένου να το διορθώσω. Τελικά απελπίστηκα και αισθάνθηκα ότι ο μόνος τρόπος για να το σταματήσω ήταν να βάλω τέλος στη ζωή μου... Υπάρχει ελπίδα και υπάρχει βοήθεια. Επικοινωνήστε.» — Lisa B.

19. «Το μυαλό κλειδώνει μπροστά στην πράξη του αυτοτραυματισμού ή της απόπειρας αυτοκτονίας. Μακάρι οι άνθρωποι να κατανοούσαν ότι το να λένε 'Σκέψου την οικογένεια/τους φίλους σου' δεν λειτουργεί βοηθητικά γιατί δεν υπάρχει εξέλιξη της σκέψης. Ήμουν ένα ζόμπι. Το μόνο που ήξερα ήταν ότι ήθελα όλα να τελειώσουν. Δεν ήθελα πια να είμαι μοναχική ή 'εμπόδιο στο δρόμο'. Ήθελα όλα όσα ήμουν και είχα γίνει απλώς να σταματήσουν. Εύχομαι μόνο να καταλάβαιναν οι άλλοι ότι η κατάθλιψη και η αυτοκτονία πάνε σε πιο βαθιά μονοπάτια από το 'θα περάσει'» — Ida M.

20. «Ποτέ δεν το ξεχνάς, και ποτέ δεν είσαι ακριβώς ο ίδιος όπως πριν την απόπειρα. Το κουβαλάς μαζί σου σαν βάρος στους ώμους σου. Κάποιες μέρες είναι πιο δύσκολες, και κάποιες μέρες δεν έχεις να κουβαλάς αυτό το βάρος μόνος σου. Πολλοί βιάζονται να κριτικάρουν, αλλά εάν δεν μιλήσουμε ανοιχτά για τις εμπειρίες μας, πως μπορούμε να περιμένουμε από τους άλλους να καταλάβουν; Η εκπαίδευση είναι το μόνο που μπορεί να πολεμήσει την άγνοια.» — Rebecca R.

21. «Γίνεται ένα πρόσθετο τραύμα το οποίο πρέπει να αντιμετωπίσεις.» — Beth W.

22. «Ήθελα απεγνωσμένα να παύσει ο ψυχικά συντριπτικός πόνος, και εκείνη τη στιγμή ήμουν επικεντρωμένη μόνο στο να σταματήσω τον πόνο. Δεν σκεφτόμουν τις συνέπειες της αυτοκτονίας μου.» — Mary Z.

23. «Είχα νιώσει σαν να ξεριζώθηκε η καρδιά από το στήθος μου. Είχα πέσει στο πάτωμα και έκλαιγα ανεξέλεγκτα. Ένιωσα σα να πνιγόμουν και κανείς δε μπορούσε να με σώσει. Εκείνη τη στιγμή αισθανόμουν μόνο οδύνη.» — Helen Z.

24. «Δεν είναι κάτι για το οποίο αξίζει να γίνεις αντικείμενο χλευασμού ή εξέτασης. Ήθελα να σταματήσω να είμαι βάρος σε όσους ήταν γύρω μου και να σιωπήσω τον πόνο μέσα μου. Κουράστηκα να αισθάνομαι μια αποτυχία ή παράσιτο για τους άλλους, ακόμα κι αν δεν ήμουν. Είναι σοβαρό. Μην αστειεύεστε ή στριφογυρίζετε τα μάτια σας σε αυτούς που έχουν αποπειραθεί. Δεν γνωρίζετε τις συνεχείς μάχες που υπομένουμε σε καθημερινή βάση.» — Liza G.

25. «Κάποιοι άνθρωποι ρωτούν 'πως θα μπορούσες ποτέ να εγκαταλείψεις τη ζωή;' Δεν καταλαβαίνουν το γεγονός ότι η θέληση για αυτοκτονία είναι κάτι περισσότερο από μια απλή επιθυμία. Παρόλο που προσπαθείς να μη το σκεφτείς, ακόμα κι αν δε θες να το κάνεις, υπάρχει αυτό το δυνατό και απελπιστικό συναίσθημα του απλώς... να το κάνεις.» — Daniel S.

26. «Η απόπειρα αυτοκτονίας δεν είναι αδυναμία. Μπορεί να είναι κραυγή βοήθειας, η οποία χρειάζεται πολλή δύναμη για να τη ζητήσεις όταν το μυαλό σου δεν θέλει να το κάνεις. Είναι μια έλλειψη κατανόησης εκ των έσω και από τους άλλους. Είναι σύγχυση όταν συνεχώς αισθάνεσαι ως μια αποτυχία. Είναι μια μόνιμη λύση σε ένα προσωρινό αίσθημα που δεν το νιώθεις καθόλου προσωρινό. Είναι πολύ περισσότερο από μια απλή διαφυγή από τον πόνο, και κάποιες φορές είναι το μόνο συμπέρασμα στο οποίο μπορεί να φτάσει το άρρωστο μυαλό μας, όταν δεν γνωρίζουμε τι άλλο να κάνουμε.» — Sami S.

27. «Ειλικρινά; Ήμουν θυμωμένη. Θυμωμένη [που επιβίωσα]. Ένιωθα ντροπιασμένη που η οικογένεια μου θα μάθαινε για την 'αποτυχία' μου. Ήμουν τρομοκρατημένη να μιλήσω στους φίλους μου γιατί δεν τους εμπιστευόμουν τόσο όσον αφορά το πλήρες βάθος της ασθένειας μου. Ένιωσα σαν απάτη. Και παρόλο που το παλεύω, κάθε μέρα ένα μέρος μου μισεί τον εαυτό μου. Και σίγουρα... κάποιες φορές καλυτερεύει. Στην πραγματικότητα, μπορεί να είναι τρομερό. Απλώς πρέπει να έχεις την υπομονή να περάσει ο πόνος και να περιμένεις να ξανάρθει η καλή περίοδος.» — Jailyn M.

28. «Για μένα ήταν η θέληση να σταματήσω τις φωνές. Ένιωθα σαν να μην ανήκω. Ακόμα νιώθω έτσι τις περισσότερες μέρες. Ήταν η θέληση να αμβλύνω τον πόνο μόνο για μια στιγμή, ώστε να μπορέσω να ανασάνω αρκετά για να καλύψω τη διαφορά. Δεν ήταν εγωιστικό με αυτόν τον τρόπο. Πάντα σκεφτόμουν ότι η οικογένεια και οι φίλοι μου θα ήταν καλύτερα χωρίς εμένα. Ακόμα αγωνίζομαι κάθε μέρα, και οι ουλές μου είναι η απόδειξη ότι επέζησα. Δεν θέλω να καταλάβουν οι άλλοι. Απλώς να ακούσουν και να σεβαστούν.» — Cassandra R.

29. «Μακάρι οι άλλοι να καταλάβαιναν ότι δεν κινδυνεύουν από μένα. Μετά από την απόπειρά μου, οι φίλοι μου με απομάκρυναν αντί να έρθουν κοντά μου επειδή φοβόντουσαν ότι θα πλήγωνα και αυτούς. Αυτό με έκανε να νιώθω ότι έχω απομονωθεί και απορριφθεί περισσότερο από ποτέ. Επίσης εύχομαι οι άνθρωποι να καταλάβουν τη δύναμη που έχει κάτι που μοιάζει με απλό, μικρό πράγμα. Μια αγκαλιά. Ένα μήνυμα. Μία κλήση, ακόμα και αν δεν αντέχω να απαντήσω και βγει ο τηλεφωνητής μου. Πολύ μικρά πράγματα που στην πραγματικότητα είναι τεράστια, επειδή λένε 'Σε θέλω εδώ, θέλω να σε βοηθήσω να παλέψεις'.» — Jennifer K.

30. «Είναι λάθος να υποθέτουν ότι χειριζόμουν με ακρίβεια τις σκέψεις μου και ότι ήξερα ακριβώς τι έκανα. Δεν ήξερα. Ακόμα δεν ξέρω. Κάθε φορά που το φέρνω στη μνήμη μου, υπάρχει μια νέα εξήγηση, ένα καινούριο κομμάτι. Πάντα θα υπάρχουν νέα κομμάτια και αυτό σε κουράζει. Αλλά όταν προσπαθείς να ξεχάσεις, επανέρχεται με κάποιο άλλο τρόπο, πάντα, κάθε μέρα. Τίποτα και κανείς άλλος δε μπορεί να το σταματήσει, οπότε χρειάζεται να μάθεις να το δαμάζεις... Είναι το πιο δύσκολο, το πιο ανατρεπτικό πράγμα που έχω κάνει ποτέ.» — Keisha F.

31. «Μέχρι να φτάσεις σε αυτό το σημείο, έχεις εξαντληθεί από όλη σου τη ζωή. Ο Σίσυφος με τον ογκόλιθο. Και μόνο το να σηκωθείς από το κρεβάτι να ουρήσεις είναι τόσο δύσκολο. Δεν μπορείς να πείσεις τον εαυτό σου ότι η ζωή θα γίνει ποτέ καλύτερη και είσαι τόσο σίγουρος ότι η ύπαρξή σου τραβάει τα πάντα προς τα κάτω μαζί σου όσο προχωράς.» — Myrlyn B.

32. «Ήταν κάτι που αμέσως μετάνιωσα. Ένιωθα τόσο πόνο που ήθελα να σταματήσει, αλλά μόλις πήρα τόσα πολλά χάπια, μετά σκέφτηκα 'Θεέ μου τι έκανα;' Θα ήθελα να ξέρουν οι άλλοι ότι δεν πρόκειται μόνο για τον θάνατο. Όλοι προσπαθούμε απλώς να σταματήσουμε το συναισθηματικό μας πόνο.» — Teresa A.

33. «Είναι δύσκολο για τους ανθρώπους που δεν έχουν φτάσει στον πάτο να καταλάβουν ότι κάποιος θα μπορούσε πιθανότατα να σκεφτεί ότι το να τερματίσεις τη ζωή σου είναι η απάντηση, ειδικά όταν [αυτό το πρόσωπο είναι] γονιός. 'Πως μπόρεσες να το κάνεις αυτό στο γιο σου;' 'Ο γιος σου σε χρειάζεται!' και πάει λέγοντας. Αυτές τις στιγμές, όταν η κατάθλιψη μου έχει τον έλεγχο... πραγματικά πιστεύω ότι ο γιος μου θα είναι πιο ασφαλής, πιο υγιής και πιο χαρούμενος χωρίς εμένα.» — Samantha L.

34. «Δεν είναι δειλία. Δεν ήθελα να βάλω [την οικογένεια μου] εντός όλης της κακίας και της αναταραχής που περνούσα και ακόμα περνάω μέσα στο κεφάλι μου. Έχει υπάρξει μακρύς, δύσκολος ο δρόμος για μένα μέχρι να συνειδητοποιήσω ότι η αυτοκτονία δεν είναι η καλύτερη επιλογή.» — Chris M.

35. «Τίποτα στην αυτοκτονία δεν είναι εγωιστικό. Όλη η ζωή μοιάζει να είναι εγωιστική. Όλοι πρέπει να φροντίσουμε τους εαυτούς μας. Και η αυτοκτονία ήταν η μόνη επιλογή που γνώριζα για να πάρει μακριά εντελώς και ολοκληρωτικά τον πόνο που ένιωθα κάθε στιγμή της κάθε ημέρας... Χρειαζόμαστε συμπόνοια, κατανόηση, νοιάξιμο και φροντίδα.» — Marco O.

36. «Η αυτοκτονία δεν είναι η 'εύκολη λύση'. Πρόκειται για μια στιγμή όπου δε μπορώ να σκεφτώ καθαρά και βλέπω την αυτοκτονία ως τη μόνη διέξοδο από οτιδήποτε είναι αυτό που αντιμετωπίζω. Δεν είμαι αδύναμη. Είμαι πιο δυνατή από ότι θα μπορούσες ποτέ να φανταστείς ώστε να ζω τόσο καιρό με τους δικούς μου δαίμονες και ως ο δικός μου προσωπικός εχθρός.» — Yael G.

37. «Δεν είμαι εύθραυστη! Ούτε στο ελάχιστο! Έχω αδύναμες στιγμές, όπως όλοι. Η απόπειρα μου δε σημαίνει ότι χρειάζεται να είσαι προσεκτικός τριγύρω μου ή να με παραχαϊδεύεις ή να προσέχεις υπερβολικά μην με προσβάλλεις ή μην κάνεις κάτι λάθος. Δεν θα 'σπάσω' εάν πληγώσεις τα αισθήματά μου ή εάν έχεις διαφορετική άποψη. Κάθε στιγμή που περνά από την τελευταία μου απόπειρα γίνομαι όλο και πιο δυνατή, και η ιδέα ότι είμαι ευαίσθητη και εύθραυστη, δε θα μπορούσε να απέχει περισσότερο από την αλήθεια.» — Jessica J.

38. «Μακάρι οι φίλοι και η οικογένεια μου να μπορούσαν να καταλάβουν ότι δεν είναι δικό τους λάθος. Δεν ήταν ότι αγνοούσα πως με αγαπούσαν; ήταν επειδή ήμουν θαμμένη τόσο βαθιά. Ήταν πολύ σκοτεινά για μένα για να δω ή να νιώσω την αγάπη τους. Είναι μια εντελώς διαφορετική πραγματικότητα. Απλώς ήθελα όλοι οι αγώνες μου και τα συναισθήματα αβοηθησίας τους να σταματήσουν. Δεν ήθελα να τους αφήσω. Απλώς δεν το είχα μέσα μου να συνεχίσω να πολεμάω με τους δαίμονές μου.» — Artie K.

39. «Οι άνθρωποι νομίζουν ότι πρόκειται μόνο για την επιθυμία να πεθάνεις. Όχι, δεν είναι αυτό. Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής, με φοβίζει αρκετά ο θάνατος, αλλά αντιμετώπισα αυτόν τον φόβο, επειδή αυτό [φάνηκε] ευκολότερο από το να ζήσω μια ολόκληρη ζωή γεμάτη πόνο και εξάντληση. Μοιάζει σαν την καλύτερη και τη μόνη διαφυγή εκείνη τη στιγμή.» — Alex H.

40. «Πίστευα ότι η ύπαρξή μου έκανε περισσότερο κακό παρά καλό σε όσους ήταν γύρω μου. Πίστευα ότι ο πόνος της αντιμετώπισης του θανάτου μου θα ήταν παροδικός, αλλά εάν έμενα θα προκαλούσα περισσότερο κακό σε αυτούς που αγαπούσα. Δεν το έκανα για να τραβήξω την προσοχή. Απλώς δεν είδα κανέναν άλλον τρόπο.» — Carl S.

41. «Κουβαλάω μαζί μου την ενοχή που αποπειράθηκα να αφήσω τους αγαπημένους μου κάθε μέρα. Όταν λένε 'προσπάθησες να φύγεις' –αυτό με πληγώνει περισσότερο από οτιδήποτε διότι δεν ήμουν 'εγώ'. Ήταν η ασθένεια μου που είχε κυριεύσει την ύπαρξή μου. Μακάρι να μπορούσαν οι άλλοι να κατανοήσουν ότι μπορεί να μην καταλάβουν. Και αυτό είναι απολύτως ΟΚ. Μακάρι να μπορούσαν να καταλάβουν ότι ακόμα έχω τόση αριστεία και δυνατότητες μέσα μου όσο και πριν την απόπειρα. Έπειτα, η ασθένεια ήταν εκεί και πριν επίσης. Είμαι η ίδια. Είναι δύσκολο να ζεις. Αλλά με κάνει πιο δυνατή. Εύχομαι οι άλλοι να καταλάβουν ότι είμαι ακόμα άνθρωπος. Όχι τέρας.» — Alexis B.

Βίντεο: https://www.youtube.com/watch?v=E03oNcq-fdo
Πηγή: https://themighty.com/2016/09/what-its-like-to-try-to-kill-yourself/
Μετάφραση: Δάφνη Κατσάμπα
Επιμέλεια: Δήμητρα Τσώλα