"Έχω περάσει δύο πολύ σοβαρές περιόδους κατάθλιψης τα τελευταία τέσσερα χρόνια, κι επειδή το έχω ζήσει στο παρελθόν, γνωρίζω καλά τα προειδοποιητικά σημάδια και προσπαθώ να τα προλάβω πριν φτάσουν σε άσχημο σημείο. Έχω ανακαλύψει ότι το να είμαι απασχολημένη, κυρίως το να βλέπω άλλο κόσμο, με βοηθάει πολύ. Μπορεί να είναι δύσκολο, καθώς μερικές φορές το τελευταίο που θέλεις να κάνεις είναι να δεις κόσμο ή να κάνεις ΟΤΙΔΗΠΟΤΕ, αν όμως μπορέσεις να πιέσεις τον εαυτό σου, συνήθως καταλήγεις να περνάς καλά και να νιώθεις ωραία που το έκανες. Η άλλη στρατηγική που πάντα πετυχαίνει σ' εμένα, αν και μπορεί να είναι δύσκολο να εφαρμοστεί, είναι να αντιληφθείς τον εσωτερικό σου μονόλογο και να αρχίσεις να μιλάς με τον εαυτό του αν παραγίνει αρνητικός. Όποτε νιώθω πεσμένη, αρχίζω να σκέφτομαι πόσο άχρηστη είμαι, ότι είμαι αξιολύπητη και ότι δεν μπορώ να αρέσω σε κανέναν, κλπ. κλπ. Ανακάλυψα πως όταν διακόπτω αποφασιστικά αυτές τις σκέψεις και πιέζω τον εαυτό μου να σκεφτεί το αντίθετο - ή όταν κάνω κάτι που δε με αφήνει να σκεφτώ, όπως το να διαβάζω ένα βιβλίο ή να βλέπω μια ταινία - , μπορεί να βοηθήσει πολύ στην αποφυγή του κατρακυλίσματος. [Ομολογώ ότι το να τσακώνεσαι νοερά με τις σκέψεις σου μπορεί να σε κάνει να νιώσεις ηλίθια, βοηθάει όμως!].
(Μαρτυρία που αναφέρεται στο βιβλίο "Μαθήματα Ευτυχίας" της Γκρέτσεν Ρούμπιν, Εκδ. Πατάκη)