Διαβάστε επίσης
Joomla Templates and Joomla Extensions by JoomlaVision.Com

facebook_icon

Σύνδεση στο forum



climax

Αναζήτηση
Χρήστες
Έχουμε 44 επισκέπτες συνδεδεμένους
Αρχική Προσωπικές Ιστορίες - Μαρτυρίες

Σε αυτή την ενότητα, μπορείτε να διαβάσετε κείμενα που περιγράφουν τις προσωπικές ιστορίες, τις μαρτυρίες ή και απλές σκέψεις ατόμων που έχουν/είχαν είτε άμεση (οι ίδιοι) είτε έμμεση (συγγενείς, φίλοι) εμπειρία με κάποια Διαταραχή Διάθεσης και θέλησαν να την μοιραστούν ΜΑΖΙ μας. Και γι' αυτό τους ευχαριστούμε!

Μπορείτε να στέλνετε τα δικά σας κείμενα με τις προσωπικές σκέψεις και εμπειρίες σας στο email: Αυτή η διεύθυνση ηλεκτρονικού ταχυδρομείου προστατεύεται από κακόβουλη χρήση. Χρειάζεται να ενεργοποιήσετε την Javascript για να τη δείτε. . Παρακαλούμε προσδιορίστε αν επιθυμείτε το κείμενο σας να αναρτηθεί στο site ανώνυμα (π.χ. Άννα / Άννα, 22 ετών/ Άννα, 22 ετών, πωλήτρια) ή επώνυμα (με ονοματεπώνυμο). Η τήρηση του προσωπικού απορρήτου είναι βασική μέριμνα του ΜΑΖΙ.

Σημείωση: η δημοσιοποίηση των κειμένων στο site του ΜΑΖΙ εναπόκειται στην κρίση των διαχειριστών του site (π.χ. δεν θα δημοσιεύονται υβριστικά κείμενα και γενικά κείμενα που με οποιοδήποτε τρόπο μπορούν να είναι προσβλητικά, απαξιωτικά, μειωτικά κ.ά.).

book of dreams

(Η φωτογραφία είναι του Tyler E Nixon από http://wink.nixone.com/ )

 Η αρρώστια είναι σαν τον κλέφτη. Δε ξέρεις πότε θα σε επισκεφτεί. Την αρρώστια δεν τη διαλέγουμε.… Έτσι και στη δική μου περίπτωση αρρώστησε ο γιος μου το 2000. Ο γιατρός που επισκεφτήκαμε τότε, διέγνωσε ψύχωση. «Γιατρέ», τον ρώτησα, «θεραπεύεται;» και μου είπε ότι η αρρώστια αυτή είναι ισόβια και μη αναστρέψιμη. Τα είχα χάσει όλα. Έπεσε ο ουρανός στο κεφάλι μου και με πλάκωσε.

Περισσότερα...

 

'Κωμωδία ίσον τραγωδία συν χρόνος', είχε πει σοφά η Αμερικανίδα ηθοποιός Κάρολ Μπερνέτ. Και πράγματι, όσο απομακρυνόμαστε απ’ τον πόνο του παρελθόντος, τόσο πιο εύκολη γίνεται η διακωμώδησή του. Αρκεί να σκεφτούμε νεανικά μας γκομενιλίκια, που μας είχαν φιλετάρει την καρδιά σα βακαλάο, που κλαίγαμε και χτυπιόμασταν και πέφταμε στα μωσαϊκά και σφαδάζαμε – εμένα συγκεκριμένα το πατρικό μου είχε ξύλο και μάρμαρο, όπου κυλιόμουν αντιστοίχως χειμώνα και καλοκαίρι – και πώς, πέντε-δέκα χρόνια μετά, γελάμε με το αλλοτινό μας ποθοπλάνταγμα, και κραζόμαστε με τους φίλους μας για τα ερωτοχτυπημένα μας χάλια, τόσο γελοία κι εξωφρενικά που φαντάζουν σχεδόν ξένα.

Το παρόν ντελίριο, ωστόσο, γράφεται με αφορμή την κατάθλιψη, μια νόσο που δεν είναι διόλου για γέλια, και που στην εποχή μας τείνει να λάβει διαστάσεις μάστιγας. Διότι το πιο ύπουλο χαρακτηριστικό αυτής της σκατοαρρώστιας, είναι η βεβαιότητα που δημιουργεί στο άτομο που πάσχει ότι το μαύρο σύννεφο δε θα ξεκατσικωθεί ποτέ απ’ την ψυχή του. Και η πρώτη χαρά που σου κλέβει, είναι το γέλιο – αυτή η απελπισία πως δε θα ξαναγελάσεις ποτέ.

Περισσότερα...

 

Λες «σ’αγαπώ» ή λες «σε μισώ» και έχεις ορίσει τη συμπεριφορά σου. Οι άλλοι, αλλά κι εσύ, ξέρουν και ξέρεις τι να περιμένεις…τι να περιμένουν…
Κι ύστερα υπάρχουν κι άλλες λέξεις που τις λες ή τις ακούς και τις φοβάσαι, δεν τις καταλαβαίνεις, δεν τις καταλαβαίνουν…Δεν θέλουν να τις ακούνε, δεν θέλεις να τις ακούς…Λέξεις «ταμπού», απαγορευμένες, απροσδιόριστες ή αρνητικά φορτισμένες.

Περισσότερα...