Βασικά για να συνεχίσω την πρώτη μου δημοσίευση(τώρα βρήκα την όρεξη να γράψω) δεν μπορώ να καταλάβω πως άλλαξα έτσι. Μέχρι το 1ο έτος στο πανεπιστήμιο(πέρσι δηλαδή) ήμουν μια χαρά ψυχικά. Δεν είχα πολλούς φίλους όμως αισθανόμουν ευχαριστήση με πολλά πράγματα(πχ αθλητισμός) Τώρα τελευταία ξαφνικά ξύπνησα και είπα στον εαυτό μου: '' κάτσε ένα λέπτο, πότε θα ζήσεις τη ζωή σου; Είμαι ήδη 20 χρονών. Σκέφτηκα πότε θα κάνω σχέση με κοπέλα; πότε θα έχω αληθινούς φίλους; πότε θα φύγει αυτός ο ντροπαλός χαρακτήρας μου; Αυτό είχε σαν συνέπεια να ξυπνήσει μέσα μου ένας άλλος εαυτός. Άρχισα να κάνω παρέες, να βγαίνω έξω σε μέρη που δεν τα ήξερα κάν(μπαρ, κλαμπ κτλ), απλά η ντροπαλότητα που έχω δεν έχει φύγει, ειδικά με τις γυναίκες, όπου δεν μπορώ να τις μιλήσω καν. Το αποτέλεσμα; Να είμαι συνεχώς σε μια υπερκινητικότηα και να θέλω να είμαι όλο έξω, να ''ζήσω'' τη ζωή μου. Επίσης έχω και συνεχώς αρνητικές σκέψεις για τον εαυτό μου(αυτό πάντα το είχα). Έχω απίστευτα χαμηλή αυτοπεποίθηση, παρόλου που δεν έχω κάτι κακό πάνω μου. Και κάποιες φορές τώρα τελευταία όταν βγάινω με παρέες, επειδή εγώ δεν είμαι πολύ ομιλητικός, ούτε η ''ψυχή'' της παρέας, πολλές φορές βαριέμαι εύκολα, και θέλω να φύγω από τις παρέες. Θέλω να είμαι το επίκεντρο, να κρέμονται όλοι από εμένα, αλλά τίποτα. Δηλαδή πλέον έχω χάσει τον ενδιαφέρον για πράγματα που μου άρεζαν, και έχω επικεντρωθεί στις παρέες και στο να ζήσω όσα ποιο πολλά μπορώ, και να βρώ κοπέλα. Έχω πρόταση για δουλειά το καλοκαίρι, αλλά σκέφτομαι ότι δεν πρέπει να πάω γιατί θα χάσω ''πολύτιμο'' χρόνο από τις παρέές. Επίσης έχω βαρεθεί απίστευτα το διάβασμα, και έχω αφήσει λίγο τη σχολή. Τι λέτε είναι αυτό; Γιατί μου συμβαίνει, εφόσον πριν 1 χρόνο ήμουν τέλεια; Οικογενειακά είμαι τέλεια δεν έχω κάνενα πρόβλημα, και ούτε έχω κανένα ψυχολογικό τραύμα. Είχα μια καλή παιδική ηλικία. Δεν μπορώ να βγάλω άκρη. Πραγματικά. Δεν το έχω πεί σε κανέναν, και το κρατάω για τον εαυτό μου. Γενικά είμαι πολύ κλειστός άνθρωπος και δεν εξωτερικεύω τα συναισθήματα μου. Εγώ αυτό που πιστεύω είναι ότι έχω αργήσει να ωριμάσω, και επειδή ακόμα είμαι στην εφηβεία, ωριμάζω τώρα, και θα μου περάσει. Τι λέτε εσείς;