Είναι η ψυχική ασθένεια αναπηρία;

Ψυχική ασθένεια είναι μια διαταραχή στον τρόπο που σκεπτόμαστε, νοιώθουμε ή συμπεριφερόμαστε. Τις πιο πολλές πολλές φορές γίνεται αντιληπτή όταν έχουμε σοβαρή έκπτωση στη λειτουργικότητά μας. Υπάρχει μεγάλη επίπτωση στις σχέσεις μας, στη δουλειά μας, στις σπουδές μας, στην ευχαρίστηση της ζωής.

Αναπηρία σημαίνει μερική ή ολική ανικανότητα ανά περιόδους της ζωής ή για όλη τη ζωή, χωρίς αυτό να σημαίνει πως δεν μπορούμε να έχουμε μια ζωή με ίσους όρους και δικαιώματα.

Προκύπτει το ερώτημα αν η ψυχική ασθένεια είναι διά βίου αναπηρία κ αν δεν είναι τότε πως θα διαχωριστεί από τις μόνιμες αναπηρίες;

Η επιβάρυνση μιας σοβαρής ψυχικής ασθένειας είναι τέτοια που να αξίζει διευκολύνσεις, μόνιμες διευκολύνσεις. Καλώς ή κακώς, αναπηρία και δικαιώματα ταυτίζονται. Δηλαδή αν θέλουμε δικαιώματα θα πρέπει να μπούμε σε καθεστώς αναπηρίας, άσχετα με το αν αισθανόμαστε ή όχι ανάπηροι και για πόσο.

Ένα άλλο ερώτημα είναι αν η ψυχική ασθένεια ως αναπηρία γίνεται ντροπή, περιθωριοποιεί και στιγματίζει επιπλέον;

Η απάντηση στο ερώτημα αυτό δίνεται από το πως αντιμετωπίζουμε κάθε λογής αναπηρία. Αν έχουμε στο μυαλό μας τα άτομα με αναπηρία στο περιθώριο τότε είναι φυσικό επόμενο να αυτοστιγματιστούμε ως ψυχικά ανάπηροι ασθενείς.

Τι σημαίνει λοιπόν αναπηρία; Είναι η ψυχική ασθένεια αναπηρία;

Ασφαλώς κ είναι αναπηρία η ψυχική αρρώστεια, όπως κ κάθε μορφή αρρώστειας. Τι εστί αναπηρία; Η αδυναμία πλήρους αξιοποίησης από κάποιον του δυναμικού του είτε στον σωματικό, είτε στον πνευματικό τομέα, τουλάχιστον σε σταθερή βάση.

Όταν είσαι σωματικά ανάπηρος, πχ παραπληγικός, μπορεί με τη δύναμη του χαρακτήρα σου να ξεπεράσεις πάμπολλα εμπόδια και όρια αντοχής που ακόμα κ σωματικά υγιείς δε μπορούν να φτάσουν, πχ. να συμμετάσχεις σε μαραθώνιο. Υπάρχουν όμως κ πράγματα που εκ των προτέρων γνωρίζεις ότι δε μπορείς να απολαύσεις, πράγματα που ένας σωματικά εύρωστος μπορεί να κάνει, ας πούμε μία πεζοπορία στο δάσος.

Το ίδιο κ για τα ψυχικά νοσήματα. Κι όσο να γεμίζει κάποιον με εμπειρίες έξω από τα όρια της καθημερινότητας η ψυχική του ασθένεια, τον περιορίζει ταυτόχρονα από δραστηριότητες που άλλοι θεωρούν έως κ αυτονόητες, πχ. οδήγηση σε μόνιμη βάση. Γιατί δε νοείται για κάποιον εχέφρονα σε φάσεις είτε μανίας είτε κατάθλιψης να πιάνει τιμόνι, κάτι που κ ο νόμος σωστά έχει φροντίσει να προβλέψει (απαγορεύει την οδήγηση σε άτομα με ασταθή ψυχολογική κατάσταση κ επιτρέπει έκδοση άδειας μόνο σε άτομα που δεν έχουν υποτροπιάσει τα τελευταία 3 χρ., ενώ κάθε 6μηνο είναι υποχρεωτική η αναθεώρηση της άδειας οδήγησης).

Η λέξη αναπηρία βγαίνει από το ανά και πληρώ. Το ρήμα πληρώ δηλώνει ότι κάτι είναι αυτάρκες (συχνά ακούμε π.χ. πληρώ τις προϋποθέσεις). Οπότε η λέξη αναπηρία δείχνει πως κάτι λείπει και πρέπει να αναπληρωθεί ή κάτι του οποίου ένα μέρος του επειδή λείπει θεωρείτε μη πλήρες. Κάθε ασθένεια οξεία ή χρόνια, σωματική ή ψυχική είναι ένα είδος αναπηρίας καθώς καθιστά το άτομο ανάπηρο, αφού μειώνεται η λειτουργικότητά του από τη στιγμή της εκδήλωσης της ασθένειας από τη στιγμή δηλαδή που εμφανίζονται τα συμπτώματα. Έτσι το ανάπηρο αυτό άτομο στρέφεται και αναζητά βοήθεια προς τους συνανθρώπους του, τη κοινωνία στην οποία ζει. Η κοινωνία (δηλαδή ο κάθε άνθρωπος ) είναι αυτή που θα καθορίσει για το πόσο ανάπηρος είναι ο ασθενής. Ας μην ξεγελιόμαστε λοιπόν και λέμε πως υπάρχουν άνθρωποι που δεν είναι ανάπηροι. Όλοι μας έχουμε κάποια αναπηρία, όλοι μας έχουμε περάσει ή περνάμε από μια αρρώστια, η οποία μερικές φορές αφήνει κάποια «υπολείμματα».. Όλοι μας έχουμε μέσα μας, στο ψυχικό κόσμο μας κόσμο, ένα κενό το οποίο προσπαθούμε να το καλύψουμε – συμπληρώσουμε ο κάθε ένας μας με ξεχωριστό τρόπο.
Συμφωνώ πως οι περισσότερες ψυχικές ασθένειες διαταράσσουν τη λειτουργικότητα της σκέψης, της αντίληψης και επιδρούν αρνητικά στις διαπροσωπικές και επαγγελματικές σχέσεις του κάθε ανθρώπου.
Όλοι, ανεξαιρέτως βαθμού αναπηρίας, έχουμε τα ίδια δικαιώματα στη ζωή.
Όσον αφορά για τον αν η ψυχική ασθένεια μπορεί να θεωρηθεί δια βίου αναπηρία, κατά την γνώμη μου μερικές ασθένειες (αυτές που αναγκάζουν τον ασθενή να παίρνει για όλη του τη ζωή φάρμακα) όπως οι χρόνιες ψυχικές διαταραχές πρέπει να θεωρούνται δια βίου αναπηρίες καθώς δε γίνεται να θεραπευτούν αλλά μόνο να περιοριστούν μερικά από τα συμπτώματα τους.

οι ψυχικές διαταραχές για μένα ειναι απλά ασθένειες.
απο τη στιγμή που ο ασθενήςλαμβάνει φαρμακευτική αγωγή κ
κάνει ψυχοθεραπεια για να βοηθηθεί, πιστευω πως ειναι σε θεση να ζήσει οπως ο καθε υγιής άνθρωπος.

στην περιπτωση που δν δεχτεις πως πασχεις κ δν κανεις τα παραπανω τότε ναι μπορείς να θεωρηθείς ανάπηρος.

Elpidoforos έγραψε:
Ακριβώς και γι' αυτό ουσιαστικά κάνει τόσο κρότο το ζήτημα, επειδή τις περισσότερες φορές είναι πολύ δύσκολο να δεχτούμε την όποια αναπηρία μας καθ' ότι πολύ ευκολότερο να υπερασπιζόμαστε την ανυπαρξία της και την ύπαρξη της αναπηρίας των άλλων.
Elpidoforos έγραψε:
δεν είναι μόνο η φαρμακοθεραπεία που παίζει ρόλο καθώς πολλοί επιλέγουν να μην είναι σε φαρμακοθεραπεία (αναφαίρετο δικαίωμα τους όταν τίποτα δεν είναι απτώς τεκμηριωμένο ακόμα). αυτό που παίζει ρόλο για μένα είναι η επιβάρυνση του πάσχοντα ακόμα και όταν δεν βρίσκεται σε επεισόδιο όταν μιλάμε για μια χρόνια κατάσταση, η επιβάρυνση από τις προηγούμενες υποτροπές που αφήνει τα σημάδια της σε περιόδους νορμοθυμίας.

arktos έγραψε:
δηλαδή υπάρχει σωματική αναπηρία, υπάρχει νοητική αναπηρία αλλά όχι ψυχική αναπηρία;
δεν είναι άδικο αυτό για την υπόσταση του ανθρώπου; αναίσθητες έξυπνες μηχανές είμαστε;

κάθε ασθενεια δλδ για σενα, αυτοματα χαρακτηρίζει κάποιον ανάπηρο?

οι επιπτώσεις της ασθένειας καθιστούν έναν άνθρωπο ανάπηρο και όχι το αντίστροφο. έχουμε προσδώσει στην αναπηρία διαστάσεις που δεν της αναλογούν. η αναπηρία είναι απλά μια λέξη, ένας τρόπος να εκφράσουμε κάτι και τίποτα περισσότερο. κακώς, συγχέουμε την αναπηρία με το στίγμα, τη ντροπή, την αδυναμία, την απομόνωση, το περιθώριο. όλα αυτά δεν θα τα αποφέρει η λέξη αναπηρία αν το άτομο έχει δουλέψει με τον εαυτό του και συνεχίζει να δουλεύει χωρίς να επαναπαεύεται. οι επιπτώσεις της ασθένειας, η επιβάρυνση που αυτή που προκαλεί έχουμε συμφωνήσει να ονομάζονται αναπηρία. το να μας χαρακτηρίσει κάποιος ως ανάπηρους εξ αιτίας μιας ασθένειας δεν μας καθιστά ούτε πιο αδύναμους ούτε πιο κοινωνικά περιθωριοποιημένους από όσο είμαστε ήδη εξ αιτίας της ασθένειας. η αναπηρία λοιπόν είναι ένας χαρακτηρισμός της κατάστασής μας και όχι μια επιπλέον ασθένεια. αυτό νομίζω είναι κάτι που χρειάζεται να καταλάβουμε.

"οι επιπτώσεις της ασθένειας καθιστούν έναν άνθρωπο ανάπηρο και όχι το αντίστροφο". H σχεση ειναι σιγουρα αμφιδρομη. Ο αναπηρος δηλ. ειναι και ασθενης, πχ. ο παραπληγικος πασχει απο χρονια παράλυση, ενω ο ψυχικα αναπηρος απο ψυχικη ασθενεια. Ίσως απλά να εννοεί κανείς ότι η αρρωστεια φερνει την αναπηρία, οχι η αναπηρία την αρρώστεια.

Υπάρχουν όμως και περιπτώσεις που η σωματική αναπηρία μπορεί να φέρει ψυχική αρρώστεια. Σ'ένα καζάνι βράζουν όλα λίγο - πολύ...

Βασίλης έγραψε:

δν ειπα καπου πως η αναπηρία είναι μια επιπλεον ασθενεια.
ίσως αυτη η λεξη να μν μου ταιριαζει.
όπως πχ δν μου ταιριάζει η λεξη μανιοκαταθλιψη για τη διπολικη.

ένας άνθρωπος που δν εχει την οραση του δν θα ήθελα να λεγεται ανάπηρος.
δν ξερω ποια λέξη μπορεί να την ανικαταστήσει, αλλα θα ήθελα μια άλλη λεξη.
αυτό κ μόνο αυτό.
δν νομιζω πως διαφωνούμε σε κατι άλλο.
παρα μονο στην ονομασία.

vstrap έγραψε:
αυτό εννοώ.

arktos έγραψε:
σαφέστατα είναι μια αρνητικά φορτισμένη λέξη και αρκετά στιγματισμένη αλλά για να την αντικαταστήσουμε πρέπει πρώτα να βρούμε κάποια άλλη. θα μπορούσε να ρωτήσει κανείς και γιατί χρειάζεται να υπάρχει κάποια λέξη; γιατί πολύ απλά διεκδικούμε προνόμια και κάθε ομάδα πάσης φύσεως έχει ένα όνομα.

Όπως όλοι συμφωνήσαμε, οποιαδήποτε μακροχρόνια, μη ιάσιμη ασθένεια οδηγεί σε αναπηρία. Συμβαίνει όμως και το αντίθετο τελικά. Έγραψα πριν ότι μία σωματική ασθένεια μπορεί να οδηγήσει σε ψυχική αναπηρία. Και μία όμως επίσης ψυχική ασθένεια μπορεί να οδηγήσει σε σωματική αναπηρία ή και σε θάνατο δικό μας ή άλλου (όλοι ξέρουμε εδωμέσα για συμπτώματα αυτοκαταστροφής ή κρίσεις βίας που μπορεί μέχρι και άλλους να πάρουν ακούσια στο λαιμό τους- δε μιλώ αποκλειστικά για συμπτώματα διπολικών). Απόδειξη αυτών που λέω είναι τα ψυχοσωματικά φαινόμενα: άλλη ρίζα έχουν στον οργανισμό μας και αλλού μας "χτυπούν" (π.χ. άγχος οδηγεί σε ταχυκαρδίες). Άρα εγώ θα ταύτιζα κάθε χρόνια και μη αναστρέψιμη νόσο με την δια βίου αναπηρία. Ασφαλώς υπάρχει και η προσωρινή αναπηρία πχ. όταν σπάζουμε ένα κόκκαλο που, μέχρι κι αυτή συνήθως αφήνει κατάλοιπα.

Διαφωνώ όμως πλήρως με το θέμα που τίθεται αν εμείς θεωρούμαστε από την κοινωνία ή πρέπει οι ίδιοι να βάλουμε στους εαυτούς μας τη στάμπα του ανάπηρου, προκειμένου να σκεπτόμαστε τα προνόμια. Το λέω γιατί για υποχρεώσεις δεν έγραψε κανείς τίποτα. Γιατί πέρα από τα όποια προνόμια που επιθυμεί, πρέπει πρώτα κανείς να λαμβάνει την ευθύνη του εαουτού του, να μην κάνει ενέργειες που και βάσει νόμου μπορούν να αποδειχτούν ολέθριες για τον ίδιο ή και για άλλους (πχ. το θέμα της οδήγησης όπως προανέφερα ή την παράνομη οπλοφορία) και άλλα που αυτή τη στιγμή δεν θα καθήσω να απαριθμήσω.

Μόνο έτσι μπορούμε να μιλάμε για ένα άτομο ολοκληρωμένο, υπεύθυνο και αυτεξούσιο που η σωματική ή ψυχική του αναπηρία είναι δευτερεύον χαρακτηριστικό της ιδιοσυστασίας και τις προσωπικότητάς του. Μόνο όταν κανείς είναι σε θέση να δέχεται και να πραγματοποιεί τις υποχρεώσεις του έχει και το δικαίωμα να ζητά διευκολύνσεις και προνόμια, αλλιώς ό,τι ταμπέλα να βάλει ο καθένας στο κούτελό του δε θα είναι παρά μία ΑΝΑΠΗΡΗ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ, η χειρότερη μορφή δηλ. της αναπηρίας κατά τη γνώμη μου. "Θέλει αρετή και τόλμη η Ελευθερία"- όχι μόνο τόλμη, πόσω μάλλον θράσος του να ζητά μόνο κανείς, αλλά και ΑΡΕΤΗ!

vstrap έγραψε:
Καταλαβαίνω τί εννοείς, αλλά δε μπορώ να μη θίξω το πόσο αντιφατική ακούγεται η φράση "εχέφρονας σε φάσεις μανίας ή κατάθλιψης"...
το ίδιο αντιφατικό με το να χρησιμοποιώ εγώ για τον εαυτό μου, κοινές εκφράσεις όπως "κόντεψα να τρελαθώ!", "θα μας τρελάνεις;", "για τρελούς ψάχνεις;" και πάει λέγοντας...

Για το αν είναι ή όχι αναπηρία, συμφωνώ ότι είναι εφόσον επηρεάζει τη λειτουργικότητα σε τεράστιο βαθμό... και μάλιστα είναι πολύ χειρότερη από τη σωματική αναπηρία- όταν κάποιος δε μπορεί να περπατήσει επειδή δε μπορεί να κουνήσει τα πόδια του, αυτό είναι κάτι που όλος ο κόσμος το καταλαβαίνει και το αποδέχεται, όταν όμως δε μπορώ να σηκωθώ από το κρεβάτι ή να βγώ από το σπίτι λόγω κατάθλιψης, κανείς δε δείχνει την ίδια κατανόηση και αποδοχή...