Θεα σε ευχαριστω παρα πολυ που απαντησες,ναι οντως πρεπει να πω περισσοτερα πραγματα για αυτο που νιωθω για να μπορεσετε και εσεις να βγαλετε μια ακρη,λοιπον καταρχας τις τελευταιες μερες σκεφτομαι πολυ σοβαρα την αυτοκτονια αλλα πραγματικα δε θελω να το κανω οσο και αν το βλεπω σα τελευταια λυση γιατι λυπαμαι την οικογενεια μου και εχουμε περασει ηδη ενα τραγικο γεγονος,πριν 12 χρονια χασαμε την αδελφη μου,εχουμε πονεσει πολυ απο αυτο το γεγονος,δε μπορω να πληγωσω ετσι την οικογενεια μου,το τελευταιο καιρο με εχουν πιασει τα υπαρξιακα μου,συνεβησαν καποια δυσαρεστα γεγονοτα το τελευταιο καιρο στη ζωη μου αλλα δεν ειναι αυτα η αιτια που ειμαι σε αυτη τη ψυχολογικη κατασταση αλλα η αφορμη,στην ουσια ποτε δε θυμαμαι τον εαυτο μου ευτυχισμενο σε αυτα τα 22 χρονια που ζω,παντα ειχα ενα αγκαθι μεσα μου και αυτο ειναι το τραυλισμα μου,το οποιο ομως εφερε κι αλλα προβληματα,το τραυλισμα το ειχα απο τοτε που ημουν μικρη,οταν πηγαινα πρωτη δημοτικου η μανα μου με ειχε παει σε λογοθεραπευτη και της ειχαν πει πως σιγα σιγα με το καιρο θα μου φυγει,οντως με τα χρονια ελαττωθηκε αλλα δεν εφυγε ποτε μεχρι και σημερα και μαλιστα υπαρχουν περιοδοι που σχεδον εξαφανιζεται και αλλες που γινεται εντονοτερο,η ουσια ειναι οτι ειναι κατι για το οποιο ντρεπομουν παντα και ποτε δε συμβιβαστηκα με αυτο,ειδικα τις στιγμες της αναγνωσης στην ταξη με ελουζε κρυος ιδρωτας,ηθελα να πεθανω εκεινη τη στιγμη,για να μην αναφερω βεβαια τα σχολια των παιδιων που ξερετε ποσο σκληρα και αυθορμητα ειναι σε αυτη την ηλικια,αλλα ακομα και τωρα δε μπορω να συμβιβαστω με αυτο,με ποναει και πιο πολυ με ποναει γιατι για μενα ενιωθα οτι ηταν ενα μεγαλο εμποδιο για τη κοινωνικοποιηση μου και τη γενικοτερη εξελιξη μου,με τραβαγε πισω παντα!Το τελευταιο διαστημα λοιπον εχω πεσει τοσο πολυ γιατι νιωθω οτι ποτε δε θα πετυχω πουθενα σε καμια δουλεια,σε καμια σχεση σε καμια φιλια,γιατι παντα αισθανομαι πολυ αβολα στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους,θα ηθελα να ζω οπως τα αλλα παιδια της ηλικιας μου,ξεγνοιαστη, κοινωνικη,χαρουμενη,καθε μερα τις τελευταιες μερες βλεπω στον υπνο μου οτι ζω μια φυσιολογικη ζωη και οτι ειμαι ξεγνοιαστη αλλα ξυπνωντας καταλαβαινω ποια ειναι η πραγματικοτητα και τιποτα δε μπορει να συγκριθει ,με το κενο που νιωθω,θελω μονο μια φυσιολογικη ζωη αλλα μου βγαινει αυθορμητα να αποτραβιεμαι απο το κοσμο,να κλεινομαι στο καβουκι μου,κατι το οποιο το μισω αλλα νιωθω οτι δε μπορω να κανω αλλιως,χθες γυρισα απο το χωριο μου,ειχα παει για μια εβδομαδα,ημουν με ολους λιγομιλητη και κακοκεφη και απεφευγα να βγαινω απο το σπιτι,ηθελα να μιλησω να ερθω κοντα με την οικογενεια μου,αλλα δε μου εβγαινε μιλια,δε μπορουσα ουτε να σκεφτω,εχω ανησυχησει παρα πολυ με αυτο που μου συμβαινει και δε μπορω να το παλεψω αλλο!