Γειά σας και πάλι..νιώθω ότι ζαλίζω λίγο αλλά ντάξει....1 μιση μηνα περιπου νιωθω κενη..πραγματα που εκανα δεν με ευχαριστουν ..κλαιω με το παραμικρο..βασικα σκεφτομαι αρνητικα και μαζευοντε..εγω..που ποτε δεν εκλαιγα για τετοια..σκεφτομαι συνεχεια το παρελθον μου,λαθη..δλδ που δεν απανταγα που με εκμεταλευεντουσαν και βλεπω εμενα οπως ημουν και ειναι σαν κατι που να μου λεει'θα γινεις κ τωρα ετσι..' και με πιασουν εξαψεις..απο παντα ημουν νευρικια..αλλα τωρα θελω να τα σπασω ολα...νιωθω οτι δεν υπαρχει ελπιδα..πως δεν θα γινω οπως παλια..τοσο ομορφες στιγμες..αυθορμητισμος..χωρις τετοιες σκεψεις..χωρις τοση λεπτομερειες..θελω να σκεφτω θετικα..μα δεν...ετσι προσπαθω..αλλα δεν..κατι γινεται και λυγιζω..εξω προσπαθω να το παιζω χαρουμενη..νιωθω οτι κανεις βεβαια δεν θα θελει να κανει παρεα με μενα..επειδη ειμαι κλαψιαρα πλεον...αλλα ξερω οι φιλοι στα δυσκολα φαινοντε. εγινε και κατι με ενα αγορι τελευταια..και ειχα χαρει..και λεω παρολα αυτα θα εχω κατι..και αυτος με πληγωσε..ηθελε την κολλητη μου και με δουλευε..και ενιωσα ακομα πιο σκουπιδι..αλλα ξερω θα περασω..ειναι μαζεμενα..και εχω σκασει..γιατι εγω να μην ζησω την ζωη μου οπως παλια?
θα ζησω αραγε οπως θελω? νιωθω λες και μισω να βγαινω εξω..στο σπιτι μου μονο δεν εχω ανχος αλλα νιωθω κ απαισια..εγω δεν ημουν ετσι.ημουνα η πιο θετικη του κοσμου που δεν την ενοιαζε τιποτα απο αυτα..τα ειχε διαγραψει..παιρνω χαπια για τις κρισεις πανικου...-αντικαταθλιπτικα βασικα..θα τ κοψω οπου να ναι..αμα ειχα και τις κρισεις θα ειχα τρελαθει. την παρασκευη μου εκλεισε η μαμα μου να παω σε ψυχολογο..για 2η φορα..γιατι η 1η δεν με βοηθησε,βασικα δεν με ρωταγε τοσα κτλπ..και δεν ειχα τοτε αυτα,απλα κρισεις..αλλα δεν ξερω..θελω κ δεν θελω....μηπως να το περασω μονη? αν παω ..θα πρεπει να πηγαινω συνεχεια..και οσο πηγαινω θα μ το θυμιζειιι οτι εχω η εστω κατι ειχα...νιωθω απαισια..θελω να κλεισω τα ματια να τα ανοιξω και να γινω καλα..αλλα η μονιμη θλιψη μενει..εχω χρονια μπροστα μου....περνιεταιι αυτο?και στην τελικη τι ειναι?ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ?.....Η ΟΧΙ?...ΑΠΑΝΤΗΣΤΕ ΑΝ ΜΠΟΡΕΙΤΕ